เจ้าก้อนแป้งในครรภ์ข้าอาจถูกกิน (เล่ม ๒) (จบ)

ทำนองเพลงขลุ่ยหยกบรรเลงอย่างอ่อนหวาน

ภายใต้ความมืดแห่งยามราตรี มือขาวผ่องจับราวหน้าต่างไว้ด้วยความสงสัย ปัดคราบฝุ่นดำออกเบา ๆ อยากรู้เหลือเกินว่ามีสิ่งใดซ่อนอยู่ในนั้น หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคอ รสชาติที่อยู่ในปาก รสชาติบางสิ่งที่กำซาบอยู่ในปาก เพียงกัดเล็กน้อยก็ส่งกลิ่นอันสะเทือนอารมณ์นาง

นางผู้งดงามหยาดเยิ้ม

นางผู้โดดเด่นเฉิดฉาย

นางผู้สูงศักดิ์ร่ำรวย

นางผู้เก่งกาจฉลาดเฉลียว

นางผู้ไม่เคยเป็นสองรองใคร

นางผู้เป็น ที่รักหรือเปล่านะ?

มีใครเกลียดนางหรอกหรือ?

แม้เสียงดนตรีดังเพียงใด แต่เสียงหัวใจดังกว่านั้น ไหนจะเสียงฟันกระทบกัน นางหวาดกลัวงั้นสินะ สิ่งที่อยู่ตรงหน้าชวนผวานักสินะ นางเห็นแล้ว นางเห็นมันแล้ว ใครคนหนึ่งที่กำลังอุ้มทารกน้อยไว้แนบอก ใครคนนั้นที่ไม่รู้ว่าเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง อายุเท่าไร หน้าตาเป็นอย่างไร

รู้แค่คน ๆ นั้นกัดกินทารกเป็น ๆ จนเลือดสาดกระจายไปทั่วบริเวณ!!

"กรี๊ดดดดด!!"

......................................................................................................................................................

"จิ้งเหยียน เจ้าฟื้นแล้วหรือ?"

"อา" หญิงสาวรู้สึกลำคอแห้งผาก หากมีน้ำใส ๆ เอ่อคลออยู่เต็มเบ้าตา เกิดอะไรขึ้น นี่มันเกิดอะไรขึ้น ความฝันอันน่าสยดสยองนั่นคืออะไร แล้วใครกันที่กอดไว้ แล้วใคร กอดใคร นางเป็นใคร ชื่อแซ่อะไร จิ้งเหยียนเป็นชื่อหรือแซ่นางหรือ เหตุใดจึงนึกไม่ออกแม้เพียงเรื่องหนึ่ง

"เป็นไงบ้าง? เจ็บตรงไหนหรือไม่?"

"ทะ ท่านเป็นใคร?"

"ข้าก็เป็นสามีแล้วก็พ่อของลูกเจ้าไง" เจ้าของอ้อมแขนอบอุ่นเป็นชายร่างหนาจนหญิงสาวรู้สึกราวแอบอิงภูผา เขาเกล้าผมดำขลับไว้กลางศีรษะ ประดับด้วยปิ่นหยกเรียบง่าย มือหนาไม่เพียงโอบกอดไว้ แต่ยังลูบหน้าท้องนูนป่องที่ถึงนางจะความจำเสื่อมก็เข้าใจได้ชัดเจนเรื่องหนึ่ง

นางมีเจ้าก้อนแป้งอยู่ในครรภ์แล้ว

คำเตือน!

นิยายเรื่องนี้อย่าไว้ใจใคร ชายในฝันที่หมายปองไว้อาจเป็นคนร้าย ชายที่ดูเลวร้ายก็อาจร้ายยิ่งกว่า