ไสยดำ

เพียงเท้าสัมผัสตึกก้าวแรก ประตูบานใหญ่ก็เปิดออกเองโดยอัตโนมัติ จิตรวีและวิสุนีตื่นเต้น แต่ปาลิตาชักกลัว...
ปาลิตาเกิดความรู้สึกแปลกๆ ลมเย็นพัดมาวูบหนึ่ง...กลิ่นหอม...กำยานอ่อนๆ ทำให้หล่อนถึงกับเย็นเยือก
แปลก...หล่อนกลัวขึ้นมาเฉยๆ
พื้นนั้นปูด้วยหินอ่อนทั้งหมด วัสดุตกแต่งชั้นดี ประณีต ภายในกว้างขวางเป็นห้องโถงใหญ่ลักษณะเป็นวงกลม ผนังสลักลวดลายไทยสวยงาม มีประตูหลายบานอยู่ตามจุดต่างๆ แต่ปิดสนิท และมีบันไดวนรอบไปสู่ชั้นบนซึ่งสูงหกชั้น
สิ่งที่เด่นที่สุดในห้องคือ...ตุ๊กตา!

ตุ๊กตาหลายพันตัวถูกเรียงรายอยู่บนชั้น...บนชั้นที่ทำด้วยแก้วบางใสแจ๋วรอบห้อง
ตุ๊กตาจัดเป็นระเบียบเรียบร้อย ส่วนสูงแตกต่างกันออกไป...เตี้ยบ้าง สูงบ้าง แต่ส่วนใหญ่มีขนาดราวหนึ่งฟุต
ใบหน้าของตุ๊กตาตัวน้อยๆ เปล่งปลั่งราวกับมีชีวิต เครื่องแต่งกายที่สวมใส่ก็ตัดเย็บอย่างประณีตละเอียด ผ้าแพรเลือกสรรชั้นดีเสริมให้ตุ๊กตาเด่นอย่างแปลกประหลาด
แต่ละตัวงามแปลกไปคนละอย่าง หน้าตาแปรเปลี่ยนไม่ซ้ำกันสักตัวเดียว มีทั้งตุ๊กตาชายหญิง แก่...เด็ก...สาว...ถ้าเป็นตุ๊กตาคนแก่...ใบหน้าก็จะเหี่ยวย่นตามวัยนั้นจริงๆ
แสงไฟภายในตึกสาดส่องได้ถูกจุด โดยเน้นภายในตู้โชว์แก้วเป็นหลัก

“กลับไป...”
ปาลิตาสะดุ้ง เสียง...! เสียงอะไร?
“กลับไป...”
เสียงไล่มาจากไหน ปาลิตามองรอบๆ ตัว...หล่อนยืนอยู่คนเดียว โน่น...จิตรวี วิสุนี...คนอื่นๆ ก็อยู่กันคนละมุม หล่อนอาจฟังผิด
“กลับไป!”
เสียงนั้นดังขึ้นอีกแล้ว...ใจเต้นแรง...สลัดศีรษะเหมือนให้แน่ใจ
ปาลิตาเบิกตามองตุ๊กตาในตู้แก้ว ขนลุกซู่...ไม่จริง...ตุ๊กตาพูดได้...ไม่จริง...!