เจ้าแก้วกัลยา

คนนอกคุ้มคำแก้ว รู้จักเธอในนามหญิงอัปลักษณ์ บ้าใบ้ ไม่สมประกอบ หารู้ไม่ว่าภาพที่คนในคุ้มพบเห็นกันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันนั้น มันแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
**********
"สวัสดีค่ะ"
ร่างระหงสวมเสื้อผ้าไหมสีขาวแขนกระบอกกับกางเกงสีครีมขายาว ผมยาวถูกเกล้ามวยขึ้นสูง ใบหน้างดงามแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางๆ เจ้าแก้วกัลยาผู้เพียบพร้อมด้วยกิริยามารยาท ยกมือไหว้อย่างนอบน้อม
"นี่เจ้าแก้วกัลยา หลานสาวคนเดียวของเรา"
สายตา 3 คู่เบิกกว้าง คล้ายกับไม่เชื่อสายตาตัวเอง
เหมือนทุกอย่างหยุดอยู่กับที่ ไม่มีบทสนทนา ไม่มีการขยับร่างกาย มีเพียงสิ่งเดียวที่ยังเคลื่อนไหว นั่นคือลมหายใจของเจ้าตัว
งดงามดั่งนางฟ้า ผิวกายเนียนละเอียด ใบหน้าหวานดั่งดอกกล้วยไม้ป่า ดอกเอื้องผึ้งที่งดงามในเดือนห้า อีกทั้งกิริยามารยาทนอบน้อมสมกับเป็นผู้มีเชื้อเจ้าเชื้อนาย
"นะ..นี่..คุณแก้ว..เหรอ..เหรอคะ"
คุณละอองดาวแทบพูดไม่เป็นประโยค ไหนคนเขาว่าอัปลักษณ์ บางคนบอกว่าบ้าใบ หลายคนบอกว่าไม่สมประกอบ แต่คนที่เธอเห็นห่างไกลจากคำพวกนั้นมากโข
"ใช่ค่ะ..เจ้าแก้วกัลยากราบสวัสดีคุณละอองดาว ภรรยาพ่อเลี้ยงธิปกเสียสิ"
"สวัสดีค่ะ"
ใบหน้างดงามพร้อมกับรอยยิ้ม มือบางยกขึ้นไหว้อย่างนอบน้อม เจ้าแก้วกัลยารับรู้ถึงความคิดของผู้หญิงตรงหน้าทุกถ้อยคำ
"และนี่ลูกชายพ่อเลี้ยง ชื่อคุณธาวินใช่ไหม"
จ้าวกอแก้วแนะนำแขกผู้มาเยือนให้หลานสาวรู้จักทีละคน คนมีอายุหันไปทางชายหนุ่มที่นั่งตัวเกร็งเยื้องไปทางขวา
"สวัสดีค่ะ"
ไม่มีบทสนทนาตอบกลับ ธาวินเหมือนถูกแช่แข็ง เขาแยกไม่ออกว่าตอนนี้กำลังฝันหรืออยู่ในโลกของความเป็นจริง
ใกล้เหลือเกิน หากเป็นความฝัน ครั้งนี้เขาได้ยินเสียงและได้เห็นความงดงามใกล้เหลือเกิน
เธอคนนั้น คนที่เขาฝันเห็นแทบทุกคืน รูปร่างหน้าตา ใบหน้างดงามนั้นไม่ได้ผิดเพี้ยนไปจากความทรงจำแม้แต่น้อย
และสิ่งที่ชัดเจนที่สุด กลิ่นดอกแก้วที่มาพร้อมกับเจ้าตัว ธาวินจดจำได้เป็นอย่างดี กลิ่นหอมอ่อนๆ สูดดมเข้าไปแล้วรู้สึกราวกับว่าอยู่บนสรวงสวรรค์ มีไอหมอกจางๆ ลอยอยู่รอบตัว ให้ความรู้สึกอบอุ่นและหนาวเย็นในคราเดียวกัน
"ธาวิน..ธาวิน!!"
ผู้เป็นพ่อเรียกขวัญลูกชาย หลังจากเห็นเขานั่งนิ่ง ดวงตานิ่งค้างคล้ายกับวิญญาณหลุดออกจากร่าง

**********
มาโปรยให้อ่านกันสั้นๆ นะคะ
เนื้อหาข้างในยังมีให้ลุ้นระทึกอีกเพียบ
ความละมุน ความอบอุ่น อ่านแล้วรับรองหัวใจฟูแน่นอนค่ะ