ภรรยาที่มีค่าแค่นางบำเรอ

ร่างเล็กในชุดเจ้าสาวค่อยๆ ก้าวถอยหนีคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีตามกฎหมายจนแผ่นหลังบางแนบชิดติดกำแพงในที่สุด บัดนี้วรัญศิยาไม่มีทางหนีแล้ว

"อย่าเสแสร้งนักเลย จะทำเป็นกลัวทำไม ในเมื่อเธอเป็นฝ่ายอยากแต่งงานกับฉันเองไม่ใช่เหรอยี่หวา"

"คุณฉัตรอย่าทำอะไรหวาเลยนะคะ เราเป็นสามีภรรยาแค่ในนามได้ไหม คุณฉัตรจะไปหาความสุขที่ไหนกับใคร หวาก็จะไม่ว่าเลย แค่รอให้ธุรกิจของคุณพ่อหวาฟื้นตัวอีกสักหน่อย หวาจะหย่าให้คุณทันที"

ฉัตรบดินทร์แสยะยิ้มเยาะด้วยความสมเพทในสิ่งที่หญิงสาวกล่าว ก่อนจะกระชากร่างบางเข้าสู่อ้อมแขน "ฝันไปเถอะยี่หวา เธอกับบริษัทของที่บ้านเธอจะรับผลประโยชน์อย่างเดียวโดยไม่ยอมเสียอะไรเลยงั้นเหรอ เธอนี่มันโกหกหลอกลวง เห็นแก่เงินจนหน้ามืดตามัว"

วรัญศิยาเม้มปากแน่นอย่างขมขื่น เธอไม่ได้ต้องการให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ แต่เพราะอาการป่วยหนักของคุณพ่อทำให้เธอต้องใช้ประโยชน์จากการแต่งงานในครั้งนี้ แม่รู้ตัวว่าผิดคำพูดที่เคยให้ไว้กับเขาว่าเธอจะเป็นคนยกเลิกงานแต่งงานเองก็ตาม นั่นจึงเป็นเหตุให้เขาโกรธและเกลียดเธอเช่นนี้

"ปกติฉันไม่ชอบกินของเหลือเดนจากใครหรอกนะ แต่ในเมื่อฉันเสียค่าสินสอดแถมยังเอื้อประโยชน์ทางธุรกิจให้บริษัทของพ่อเธอจนนักลงทุนหลั่งไหลมาร่วมทุนขนาดนี้ ฉันก็ต้องได้อะไรกลับมาบ้างสิ แล้วอย่าสำคัญตัวเองว่าเป็นภรรยา ฐานะของเธอแค่นางบำเรอเท่านั้น ถ้าฉันอยากได้ตัวเธอฉันก็ต้องได้"

"ว๊าย!" ร่างเล็กถูกเขาอุ้มพาดบ่าไปยังเตียงนอนก่อนจะโยนเธอลงอย่างไม่ใยดี

ร่างสูงขึ้นคร่อมทับร่างบาง ถอดชุดสูทแต่งงานออกตามด้วยเนคไทและเสื้อเชิ้ตสีขาว

"ไม่นะคะคุณฉัตร อย่าทำแบบนี้เลยนะคะหวาขอร้อง" วรัญศิยาพยายามตะเกียกตะกายหนี แต่สุดท้ายก็ไม่พ้นเงื้อมือของเขา

"เธอเลือกเองนะยี่หวา อย่าหาว่าฉันใจร้าย"

"คุณฉัตรอย่า อื้อ!" ริมฝีปากอวบอิ่มถูกปิดลงอย่างรุนแรงด้วยริมฝีปากร้อน เธอพยายามต่อต้านพลางสะบัดหน้าหนีเพื่อไม่ให้เขารุกล้ำปล้ำจูบเธอได้ แต่ฝ่ามือใหญ่กลับล็อคคางของเธอไว้แล้วบีบจนรู้สึกเจ็บ เพียงเท่านั้นใบหน้าเล็กๆ ก็ไม่อาจฝืนการกระทำของเขาได้อีกต่อไป

ฉัตรบดินทร์ไม่ได้อยากทำตัวเลวร้ายใส่ผู้หญิงแต่เป็นเพราะเธอผิดสัญญากับเขาก่อน ตอนแรกเขาคิดว่าอีกฝ่ายน่าจะมีความคิดความอ่านที่ดี ไม่เหมือนแม่ของเธอ แต่ที่ไหนได้ เธอกลับหลอกเขา ดังนั้นก็อย่าคิดจะอยู่ที่นี่อย่างมีความสุข เขาจะตอบแทนเธอให้สาสมเชียวหล่ะ