ลงทัณฑ์รักลวงหลอก

"ในเมื่อเธอเคยทำให้ฉันรักแล้วทิ้งไป ฉันก็จะฟันเธอแล้วทิ้งได้เหมือนกัน"
สวบ!
"อ๊ะ!"
"พวกสิบแปดมงกุฎอย่างเธออย่าหวังว่าจะได้เป็นเมียฉัน เธอเป็นได้แค่ที่ปลดปล่อยน้ำกามของฉันเท่านั้นแหละ"




"เอ่อ...พี่สรันคะ นาลินขอถามอะไรพี่สรันหน่อยจะได้ไหมคะ"

"ถามอะไร"

"พี่สรันมี...เอ่อ...มี ฟ แฟนหรือยังคะ"

"หึ ถามทำไม"

"นาลินอยากรู้ค่ะ"

"เธอชอบฉันเหรอถึงได้ถาม"

"เอ่อ...ค่ะ นาลินชอบพี่สรันค่ะ"

"ถ้าฉันบอกว่าฉันยังไม่มีแฟน เธออยากจะเป็นแฟนกับฉันหรือไง"

"ถ้าเป็นไปได้ก็ดีค่ะ"

"ตกลง ฉันจะลองคบเธอเป็นแฟนดูก็แล้วกัน"




"เธอกับเพื่อนของเธอวางแผนเข้ามาหลอกฉันใช่ไหมนาลิน" สรันถามด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก สายตาที่จ้องมองเธอนั้นแข็งกระด้าง ไร้แววตาอบอุ่นที่เขาเคยมองเธอ

"..." เธอไม่กล้าเงยหน้าสบตาเพราะความละอาย พยักหน้ายอมรับความจริงกับสิ่งที่ตัวเองทำ

"เลวมาก"

อึก นาลินกลืนน้ำลายลงคอดังอึก ข้างในสั่นสะท้านเมื่อได้ยินคำพูดที่เขาต่อว่าเธอ แต่เธอก็ไม่ได้โกรธเขาแม้แต่น้อย เพราะรู้ว่าตัวเองทำเรื่องที่ผิด เข้ามาหวังหลอกเขาตั้งแต่แรก เขาจะว่าเธอเลวมันก็สมควร

"ฉันไม่คิดเลยนะว่าผู้หญิงที่ดูไม่มีพิษไม่มีภัยอย่างเธอจะร้ายได้ถึงขนาดนี้ ใจเธอดำมากนาลิน ฉันหน้ามืดตามัวหลงรักเธอเข้าไปได้ยังไง"

"..."




"ฉันมีความสุขที่เห็นเธอเจ็บปวดและร้องโอดโอยแบบนี้ นี่สิคือสิ่งที่ฉันต้องการ"

"โอ๊ย! ไม่ไหวแล้ว อย่าทำแบบนี้เลย ฮึก ฮือ..."

"ไม่ไหวก็ตายไปเลยสิ"

"ถ้านาลินตายคุณสรันจะหายแค้นใช่ไหมคะ"

"เออ!"