มาเฟียสยบรัก

Bad Boy เหล้าก็กิน บุหรี่ก็สูบ ผู้ชายหล่อๆรวย ๆ ที่มองจากเชียงใหม่ยังดูออกว่ารวย



"พี่ออกไปเถอะค่ะ" ใครมาเห็นจะดูไม่ดี คราวนี้เขาเดินไปปิดประตูแถมล็อกด้วย มีนาตาโตพี่ทำอะไร ไม่รู้สิมีอะไรให้ทำบ้างล่ะเขาตอบ กวนๆ ออกไปเถอะค่ะ เมื่อเช้ายังกอดกันอยู่เลย พอช่วงบ่ายไล่ให้ไป

"ใครกอดใครที่ไหน"

"ก็แค่ซ้อนมอเตอร์ไซค์ กลัวตกไม่ได้เรียกว่ากอดสักหน่อย"

"กอดก็คือกอด" ทำไมต้องแปลให้มันมากความ ก็ไม่ได้ตั้งใจจะกอดซะหน่อย ถ้านั่งซ้อนคนอื่นก็คงกอดเขาไปทั่วสินะ เขาหาเรื่องเธอ ถ้าพี่ไม่ออกไปมีนาลุกขึ้นทำท่าจะออกไปเอง เขาดึงไว้มีนาเซเพราะขาเจ็บอยู่ข้างหนึ่งตัวเซตามแรงดึงของเขา

"......มาซบอกแกร่งเขากอดเธอเอาไว้ แบบนี้เขาเรียกกอด ปล่อยนะ มีนาสั่งเขาพี่จอมปล่อยหนู เขาโน้มตัวลงมาหาจูบเธอหนักๆ มีนากะพริบตาเขาทำบ้าอะไร ไม่ทันได้ตั้งตัวเขาจูบเธอจับคางเธอไม่ให้ขยับหนี บดกลีบปากของมีนาอย่างช่ำชองเธอเผลอรับจูบเขางงงวยเขาถอนริมฝีปากออกจากปากเธอยิ้มเยาะ

"......ผู้หญิงที่เขานั่งมอเตอร์ไซค์ผู้ชายเขาไม่กอดผู้ชายที่ไม่ใช้แฟนกันหรอกนะ รึว่าเป็นเรื่องปกติของเธอที่ชอบอ่อย มีนาโกรธ ผลักเขาแทบไม่เซ แต่ตัวเธอเองล้มไปบนเตียง เขายิ้มเดินออกไปจากห้อง มีนาร้องไห้คนเลว เขาจูบเธอแล้วมาพูดแบบนี้กับเธอได้ยังไง เธอร้องไห้ไม่หยุด

"ตอนบ่ายทุกคนกลับมา" มีนาหลับแม่ขึ้นมาดูเธอตัวร้อน เป็นไข้ตาบวมเพราะร้องไห้แต่ทุกคนคิดว่าตาเธอบวมเพราะพิษไข้ จอมทัพ พาน้องไปหาหมอเถอะย่าว่า ได้ครับวันนี้ก็จะพาไปตั้งแต่ตอนเที่ยงแล้ว ไม่ยอมไปบอกว่าจะรอคุณอากลับมาก่อน

"โธ่เอ๊ยลูกดื้อจังเลย" ไปเถอะลูกไปเอารถออกเขาถอยรถมารับ มีนาทำท่าจะลุกไม่ไหวเขาอุ้มเธอ คุณอาไม่ต้องห่วงครับเดี๋ยวผมดูมีนาให้เอง ทุกคนปล่อยให้เธอไปกับเขาสองคน

"เธอเกลียดเขา" ยังเกลียดรอยยิ้มทุเรศนั่นที่ยิ้มใส่เธอ เขาคงโกรธเธอสินะที่เธอปฏิเสธเขา คงเสียหน้าปกติเขาไม่เคยถูกผู้หญิงปฏิเสธมาก่อน เลยทำแบบนี้กับเธอ งั้นเหรอ คนเลว

"เธอนั่งด่าเขาในใจ" เขาหันมามองเธอขยับตัวนั่งติดประตู นั่งสบายรึเปล่าเขาถาม เธอไม่คุยกับเขา เธอเงียบจนถึงโรงพยาบาล เขาอุ้มเธอลงจากรถมีนาปล่อยให้เขาทำ เธอไม่ขัดขืนตอนนี้เธอไม่มีแรง จะทำอะไร เขามองเธอแก้มแดงตัวแดงเพราะพิษไข้

".......เขาแกล้งเธอแรงไปรึเปล่าคิดในใจ เป็นอะไรมาค่ะพยาบาลถามอาการ เขาบอกตามอาการ คุณเป็นอะไรกับคนไข้ค่ะ "เป็นแฟนครับ"เขาตอบมีนาอยากจะตะโกนว่าไม่ใช่ ไม่มีวันฉันเกลียดเขาเกลียดๆ

"มีนาเป็นไข้ธรรมดา" แผลระบมด้วย หมอจัดยาให้เธอและทำแผลที่เข่าให้ เขาไปรับยา เช็ดตัวบ่อยๆ นะคะพยาบาลกำชับ ครับ เจ้าหน้าที่เข็นรถเข็นมาส่งที่รถ จอมทัพอุ้มมีนาสบายๆ ขึ้นรถ

"พยาบาลแอบยิ้มตาม" กับความหล่อสวยของทั้งคู่ซุบซิบน่ารักจังเธอ ผู้ชายก็หล่อผู้หญิงก็สวย

"จอมทัพมานั่งข้างๆ" เมื่อกี้พยาบาลให้ทานยาก่อนอาหารรึยัง ทานแล้วค่ะเธอตอบเขา นั่งนิ่งๆ เขาโทรกลับไปที่บ้านบอกอาการมีนาทุกคนจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง และบอกป้าแม่ว่าให้ต้มโจ๊กไว้ให้เธอด้วย

"เขาออกรถ" ถามเธอปวดหัวไหม ปวดค่ะ เขาดึงมือเธอมาจับและไม่ยอมปล่อย มีนาปล่อยให้ทำเธอนั่งนิ่ง เขาถามโกรธพี่รึเปล่า "เธอเงียบ"โกรธสินะเขาเลี้ยวรถเข้าซอยมืดๆ ข้างทาง ปิดไฟหน้ารถดึงเธอมานั่งบนตัก หลังเธอติดกับพวงมาลัย แสงจันทร์รางๆ ทำให้มองเห็นหน้าเขารางๆ มีนาเอามือดันหน้าอกเขาไว้

"จะเช็ดตัวให้" เขาบอกนั่งเฉยๆ เขาออกคำสั่งเขาปรับเบาะให้เลือนไปข้างหลังให้เธอนั่งสบายๆขึ้น มีนานั่งนิ่งเหมือนถูกสะกด เขาดึงผ้าขนหนูสำหรับไว้เช็ดตัวที่คุณพยาบาลให้มา ออกจากถุงเช็ดหน้าเช็ดคอให้เธอ มือเขาโดนตัวตรงไหน ทำให้เธอรู้สึกยิ่งร้อนผ่าวไปทั่ว เขาเช็ดที่แขนฝ่ามือและที่แผ่นหลัง วนมาที่ท้องและต้นขา

"ถ้าเขายังไม่หยุด" เธออาจจะเป็นลมต่อหน้าเขา มือเขาแตะไปตามเนื้อเธอ จับว่าความร้อนลดลงบ้างไหม เหงื่อเธอซึมๆ เขาบอกว่ายาก่อนอาหารหน้าออกฤิทธิแล้วอยากกินอะไรไหม พี่จะแวะซื้อให้ เธอไม่ตอบถ้าเราไม่คุยกันดีๆ นั่งอยู่ท่านี้ทั้งคืนก็ได้นะ พูดพร้อมกับปรับเบาะลงทำท่าจะนอน ดึงเธอลงมาแนบอกกอดเธอไม่ปล่อย มีนาซบอยู่กับหน้าอกเขาลูกผมเธอ กลับกรุงเทพไหมพี่จะพากลับ

".......ทำไมเธอบอกกับตัวเองว่าเกลียดเขานักหนา แต่ทำไมไม่ผลักไสอ้อมกอดเขา กลับรู้สึกอบอุ่นปลอดภัย เธอเงียบเขาก้มหน้ามาใกล้ๆ หลับเหรอเขากระซิบถาม เธอหลับจริงๆ เพราะเพลียจากพิษไข้ เขากดเบาะปรับขึ้นสตาร์ทรถปล่อยเธอหลับบนตักเขา ขับรถออกไปแบบนั้นช้าๆ ระวังกลัวเธอตื่น จอมทัพยิ้มกับคนหลับซบอกเขา คนป่วยไม่มีแรงดื้อน่ารักดีนะ

"เขาจอดรถอุ้มเธอลงจากรถ" มีนาตื่นงัวเงียเขาอุ้มเธอมาวางตรงโซฟา คุณแม่ของทั้งคู่ยิ้มตามเขาดูอบอุ่นทะนุถนอม มีนานั่งงงๆ ป้าแม่บ้านยกชามโจ๊กมาให้เธอ บอกว่าคุณจอมโทรมาสั่งป้าให้ทำไว้ให้คุณหนูค่ะ มีนานั่งมองชามโจ๊กเบลอๆ เขาตักขึ้นเป่า เอาเตะริมฝีปากตัวเองเช็กว่าไม่ร้อนแล้วป้อนให้เธอ ทุกคนมองแล้วยิ้ม จอมทัพเขาทำเหมือนปกติของเขา แต่คนมองทำตัวไม่ถูกกันไปหมด

"......จอมพลเดินเข้ามาน้องมีนาไม่สบายเป็นอะไรมากรึเปล่า เขามาหน้าตื่นจอมทัพหันไปตอบไม่ได้เป็นอะไรมากหน้าจะระบมแผลที่หกล้ม จอมพลเห็นพี่ชายเป่าโจ๊กป้อนเธออยู่กลั้นขำ คนตัวโตกล้ามใหญ่

".......ดึงคุณแม่ทั้งสองออกมาจากห้องนั่น ไม่ต้องห่วงหรอกครับมีคนดูแลดีขนาดนี้ ตอนแรกก็บอกผมว่าไม่มาไม่ว่าง ไหงตอนเช้าโผล่มาเฉย จอมพลพูดถึงพี่ชายยิ้มๆเพื่อนๆ ผมมาที่รีสอร์ตถ้าน้องไม่เป็นไรมากผมจะกลับไปที่รีสอร์ตก่อนนะครับ

"ได้ลูกไปเถอะ" เราขึ้นห้องไปก่อนดีกว่าค่ะคุณน้อง ปล่อยให้เขาดูแลกันแหละดีแล้ว ค่ะคุณพี่ คุณแม่จอมทัพพูดพลางดึงมือคุณแม่ของมีนาขึ้นไปชั้นบน มีนาทานไปสี่ห้าคำ บอกเขาอิ่มแล้ว ทานอีกหน่อยต้องทานยาเยอะเลยเดี๋ยวกัดกระเพาะ อิ่มแล้วค่ะเธอพูดเสียงอ่อยๆ นมอุ่นๆ ซักแก้วไหม

"มีนาส่ายหัว" เขาดูยาให้เธอหลังอาหารมีนาทานยาเรียบร้อย ถามหาคุณแม่ ท่านไปนอนกันแล้วล่ะดึกแล้วไปเดี๋ยวพี่ไปส่งที่ห้อง ไม่เป็นไรค่ะหนูไปเอง มีนาลุกขึ้น

"เดี๋ยวพี่อุ้มไป" เขาบอกเธอ บอกว่าไม่ต้องค่ะหนูเดินไปเอง มีนาทำท่าจะก้าวเดินแล้วก็นั่งลงเธอเวียนศีรษะ จอมทัพเดินมาอุ้มเดินขึ้นบ้านไปยังห้องเธอ วางมีนาลงบนเตียง