เจตนา (ร้าย) รัก

"พี่ไม่แต่งงานกับพี่ปิ่นได้ไหมคะ" กวินธิดาไม่ได้ใช้ความกล้าอะไรเลยเธอใช้แค่ใจ คำถามที่เกิดจากความรู้สึกของหัวใจเท่านั้น

"แก้ม" นิธานเรียกชื่อของเธอ ชายหนุ่มขมวดคิ้วเข้าหากันจนแทบจะผูกปม กวินธิดาที่เคยพูดง่ายวันนี้กลับไม่ง่ายดั่งวันวานอีกแล้ว หญิงสาวดูแข็งกระด้างขึ้นผิดไปจากหญิงสาวอ่อนหวานออดอ้อนเอาใจและงอนง้อเขาคนเดิม

"ทำไม่ได้ใช่ไหม แก้มคิดอยู่แล้วค่ะ" เธอหัวเราะเยาะตัวเองท้ายประโยค

"พี่จำเป็น ปิ่นไม่ได้ทำอะไรผิด พี่ยกเลิกงานแต่งไม่ได้"

"แก้มเองก็ไม่ได้ผิดอะไร เรื่องนี้ไม่มีถูกผิดหรอกค่ะ มีแค่ถูกเลือกกับถูกทิ้งเท่านั้น และแก้มก็รู้แล้วด้วยว่าแก้มเป็นอย่างหลัง"

"พี่ว่ารอให้แก้มใจเย็นก่อนดีกว่าแล้วเราค่อยคุยกัน"

"ไม่ค่ะ ไม่ต้องรอแล้ว เราจบกันเพียงเท่านี้เถอะค่ะ"

"แก้ม! รู้ไหมว่าพูดอะไรออกมา" เขาตรงเข้าดึงข้อมือของหญิงสาวกระชากจนเธอลุกจากเก้าอี้ โดยที่พี่ชายยืนมองภาพนั้นพร้อมกับคิดตาม พงศภัคกับคณินรู้สึกเสียวสันหลังวาบ ปกติแล้วกวีวัธน์ต้องโวยวายแต่เงียบแบบนี้น่ากลัวว่าจะเป็นคลื่นยักษ์กำลังก่อตัวใต้น้ำ คนโง่กับคนตาบอดเท่านั้นที่มองภาพของทั้งคู่ไม่ออก ที่ผ่านมาก็คงแค่ปิดหูปิดตาตัวเองเท่านั้น

"แก้มรู้ตัวทุกอย่างค่ะ ที่จริงแล้วความสัมพันธ์ของเราสองคนควรจบได้แล้วค่ะ"

"หมายความว่ายังไง"

"หมายความตามนั้นเลยค่ะ" เธอกลืนน้ำลายลงคอให้ความชุ่มชื่นลำคอที่แห้งผากราวกับผุยผง

"ถ้าเรายังขืนคบกันต่อไป แก้มจะกลายเป็นเมียน้อยของพี่นะคะ เราจบเพียงเท่านี้เถอะค่ะ"