ดาร์เรล คุณชายซาตาน

" กูว่าจะทำตามคำสั่งแม่โดยการมีลูกให้มันจบๆ ไป "
" นายจะมีลูกกับยัยโง่นั่นหรอ "
การันต์ตัดพ้อ
" กูแค่อยากตัดความรำคาญออก พอมีเสร็จแล้วกูจะหนีไปอยู่กับมึงนะ เราสองคนจะหนีไปอยู่ด้วยกันสักที่บนโลกใบนี้ที่ไม่มีใครหาเจอ "
นัยน์ตาสีดำจ้องมองเจ้าของเรือนผมสีบลอนด์อย่างลึกซึ้ง
" ตกลง แต่ยัยนั่นจะยอมหรอ เห็นนายเล่าว่าแม่นั่นไม่ยอมมีอะไรกับนาย "
จริงอย่างที่การันต์พูด ดาร์เรลทำสีหน้าหนักใจ
" งั้นนายก็แกล้งทำเป็นรักเธอสิ ใจดีและออดอ้อนนิดหน่อยแผนคงสำเร็จ "
ดาร์เรลช่างใจคิดอยู่นานกับแผนการของการันต์
" ฉันจะลองดู "
" คุณชายเบาๆ ลงหน่อยได้ไหมคะ ขนมผิงเป็นห่วงลูก "
มือน้อยยกขึ้นลูบหน้าท้อง
" ถ้าเธอรักฉันต้องอดทนเพื่อฉันได้นะ เธอก็รู้ว่าฉันเป็นพวกชอบความรุนแรง "
ปากหนาพรมจูบไปทั่วใบหน้าหวาน
" ขนมจะอดทนเพื่อคุณชาย ฮืออ "
ไม่มีสักครั้งเลยที่ฉันร่วมรักกับเขาแล้วฉันจะไม่ร้องไห้เพราะมันทั้งรุนแรงและดิบเถื่อนเกินกว่าที่ร่างกายเล็กอย่างเธอจะรับไหว ทุกครั้งที่มีอะไรกันแล้วร้องไห้ดาร์เรลมักจะกอดปลอบเธอแบบนี้เสมอทำให้เธอยังอดทนได้
" ดีมาก "
ร่างใหญ่กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น มุมปากหนายกยิ้ม นัยน์ตาสีดำเปล่งประกายเจ้าเล่ห์ โดยที่หญิงสาวตัวเล็กไม่มีวันเห็น
ยัยโง่เอ้ยย ความจริงผมจะอ่อนโยนก็ได้แต่ผมต้องการให้เธอเจ็บปวด ร่างกายเน่าๆ ที่เป็นที่ระบายอารมณ์ทุกครั้งยามโกรธหรือต้องการเมื่อไหร่ก็ได้แค่โกหกว่าให้อดทนเธอก็อดทน ทั้งที่ร้องไห้ทุกครั้งยามผมกระแทกท่อนเอ็นใหญ่ใส่ร่องคับแคบและตัวเล็กขนาดนั้นยังเสือกโง่ทนอยู่ได้ ดูสิจะทนได้สักกี่น้ำ