Love Dangerous สลับตัวนายคู่หมั้น

ผมมองคนตัวเล็กที่กอดเข่านั่งร้องไห้อยู่กลางสายฝนโดยไม่แคร์ว่าใครจะมองเธอยังไง ก่อนหน้านี้ผมเห็นเหตุการณ์หมดทั้งอย่าง รวมถึงสาเหตุที่ยัยตัวแสบนั่นร้องไห้ด้วย และมันจะมาจากใครไม่ได้ถ้าไม่ใช่ไอ้เวรคิน

" จะนั่งร้องอยู่แบบนั้นนานไหมว่ะนั่น " ผมพึมพำออกมาเมื่อไม่เห็นท่าทีว่ายัยตัวเเสบจะลุกขึ้น

ปึก!

ในที่สุดผมก็ทนไม่ไหวต้องลงจากรถวิ่งตากฝนเข้าไปหาเธอ

ฟุบ!

" ฮืออออออ อึก ฮืออออๆ "

" จะนั่งร้องแบบนี้อีกนานไหมยัยบ๊อง " ผมถอดเสื้อแจ็ค เก็ตออกมาก่อนจะยกมันบังฝนให้กับคนที่นั่งร้องไห้อยู่

" ฮึก...นายเวย์...อึก...ฉันเจ็บ " ใบหน้าอาบไปด้วยน้ำตาเงยหน้าขึ้นมองผม ทำให้ผมเห็นแผลที่หัวเข่าของเธอ

" เจ็บตรงนี้หรอ หยุดร้องแล้วกลับไปกับฉันนะยัยบ๊อง เดี๋ยวฉันทำแผลให้ " ผมพูดปลอบเธออย่างอ่อนในใจได้แต่หงุดหงิดกับไอ้คนที่ทำให้ยัยนี่อยู่ในสภาพนี้

" ฮือออ....อึก...ไม่ใช่...ฮึก..ที่ฉันเจ็บคือตรงนี้ต่างหาก " นิ้วเรียวของข้าวปุ้นชี้เข้าที่อกข้างซ้ายของตัวเอง

"...."

ฟุบ~

ร่างบางพึงใบหน้าเรียวซบลงที่อกกว้างก่อนจะพูดบางอย่างออกมา

" นายได้ยินไหมว่าฉันเจ็บตรงนี้...อึก...อึก...ฮือๆ "

ข้าวปุ้นยังคงพูดคำเดิมซ้ำ ทำไม่เขาจะไม่ได้ยินล่ะ เขาได้ยินสิ แล้วยิ่งเขาเห็นเธอเจ็บแบบนี้เขาก็ยิ่งเจ็บ

" ไอ้คินมันไม่ได้รักเธอ "

" ฮือออ...นี่นาย...อึก...ซ้ำเติมฉันอยู่หรอ "

" ที่ฉันจะบอกคือเธอต้องรักตัวเอง "

" ฮึก....ฮือออ...ทำไมอ่ะ...ทำไมต้องเป็นผู้หญิงคนอื่นด้วย...ฮื่อออๆๆๆ "

"....."

" ทำไมมันไม่เป็นฉัน...ฮือๆๆ "

" เพราะความรักมันเลือกคนของมันเองไง เธออย่าไปเสียใจกับผู้ชายเลวๆ แบบไอ้คินเลยนะ เพราะคนที่ชอบเธอ.... "

" ฮึก....ฮื่อออ...ใครหรอที่ชอบฉัน "

" ช่างมันเถอะ...กลับกันยัยลูกนก "

" ฉันไม่ใช่...อึก...ลูกนกสักหน่อย "

"....." ผมเลือกที่จะไม่ตอบแล้วช้อนร่างบางขึ้นอุ้มในท่าเจ้าแล้วเดินกลับมาที่รถ เห็นทีผมคงต้องทำอะไรสักอย่างให้คนที่ที่ผมเข้าใจอะไรได้ชัดเจนขึ้นสักที...