ท่านประธานเจ้าคะ

ดิฐา...เขาคือท่านประธานผู้แสนเร่าร้อน
ปาลิดา...เธอคือยอดดวงใจของท่านประธาน
--------------------------------------------------------------------------------------
“นั่งลงสิครับทูนหัว”
ปาลิดามองสบตาเจ้าของห้องที่ถือแก้วไวน์ออกมาต้อนรับ คำพูดหวานหูที่ได้ยินก็ส่งผลต่อจิตใจอย่างไม่น่าให้อภัย
“อ๊ะ...” เธอเดินพ้นประตูห้องมาได้แค่ครึ่งก้าวก็ถูกตะครุบกอด
“คิดถึงใจแทบขาดแล้วรู้ไหม”
กลิ่นแอลกอฮอล์จางๆ มันกลับยิ่งทำให้ตัวสั่นหวั่นไหว
น่าละอาย แต่มันก็คือสิ่งที่รู้สึกจริงๆ
“พอก่อนค่ะ” เธอหันไปยันอกกว้างแล้วก็เหมือนคนพลาดตอนจ้องตากัน “อื้อ...” แล้วก็คงจริงตามคาด ปากหยักตะบึงตะบอนเข้าใส่
มันควรจะน่ารังเกียจ เธอควรจะขัดขืน ผลักเขาออกไปแรงๆ แต่มือกลับเผลอไผลคล้องบ่ากว้าง หลงลืมไปหมด แม้แต่กระเป๋าที่สะพายก็ยังหล่นกลิ้งลงกับพื้น
เขารวบเธอเข้าไปกอดรัด ปากยังคงจูบกันราวกับจะไม่มีที่สิ้นสุด มือกว้างตะปบสูงขึ้นมาที่ใต้เสื้อ ก่อนที่มันจะฟอนเฟ้นเต้าเธออย่างเต็มไม้เต็มมือ
เธอถูกดันจนหลังชนผนัง มีเขาทาบทับตามติดเข้าใส่ทั้งตัว นี่มันคือความร้อนรนเร่งรีบอย่างที่ไม่น่าเชื่ออีกครั้ง
“คุยกันก่อนค่ะ” เธอยันอกกว้าง
“ทำก่อนได้ไหม แล้วจะคุยถึงเช้าพี่ก็จะไม่ว่า” เขาดึงเธอเข้ามาแนบชิด ไม่ลืมที่จะไล้มือไปตามแผ่นหลังอ้อนแอ้น
“อย่าค่ะ” เธอเบี่ยงหน้าหนี แล้วพอจะเบี่ยงหลบก็กลายเป็นถูกโถมทับจนต้องใช้สองมือยันผนังเย็นๆ ตรงหน้า
“พี่ไม่ไหวแล้วนะ”
“อ๊ะ...” เธอถูกเชยคางให้หันไปรับจูบเล้าโลม มือกว้างแกะกระดุมกางเกงแล้วก็เริ่มไล้นิ้วลงต่ำ
เธอห้ามเขาไม่ได้ แต่ที่น่าเจ็บใจก็คือยั้งทั้งกายใจของตัวเองไม่ได้เช่นกัน
“อย่าค่ะ...อืม...เราต้อง...โอ้ว...” เธอคิดจะต่อประโยคให้จบยังไม่ได้
“อย่าห้ามพี่เลยนะ”