บันทึกการเดินทางของอาเหมี่ยวน้อย เล่ม 2

TW : นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาบางส่วนที่แสดงเกี่ยวกับ การพยายามฆ่า, การใช้ความรุนแรง, ทารุณกรรมเด็ก

หลังยายตายในบ้านก็ไม่เหลือใคร อาเหมี่ยวในวัยเจ็ดขวบจึงหอบข้าวของออกไปท่องโลกกว้างเพื่อตามหาบิดา ทว่านอกจากกระบี่และเศษหินแปลกประหลาดที่บิดาทิ้งไว้ นางก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาอีก
แต่ช่างเถิดๆ หาๆ ไป เดี๋ยวก็เจอในสักวัน
ใต้หล้าจะกว้างใหญ่ขนาดไหนอาเหมี่ยวไม่รู้ รู้แค่ว่าอาเหมี่ยวไม่กลัว เพราะนางคือเด็กที่มีพละกำลังมหาศาล ใครจะมารังแก...อาเหมี่ยวขอสู้ตาย!!
แต่ถ้าเอาของอร่อยมาให้กินก็พอจะคุยกันได้

-----------
อาจารย์เซิ่งเดินไพล่หลังเข้ามาดู เขาเพ่งมองอยู่นานก็ยังมองไม่ออก ว่าเด็กน้อยกำลังวาดอะไร เลยเข้าไปใกล้แล้วชี้ถาม "นี่ต้นไม้หรือ?"
"นี่อาเหมี่ยวต่างหาก"
"แล้วเหตุใดเจ้าถึงไปยืนอยู่บนท้องฟ้า"
แม่หนูส่ายหน้ายิก "อาเหมี่ยวไม่ได้ยืนอยู่บนท้องฟ้า อาเหมี่ยวยืนอยู่ริมลำธาร"
"อ้าว ข้าก็นึกว่านี่มันคือก้อนเมฆ"
"ไม่ใช่! นี่ก้อนหิน"
อาจารย์เซิ่งยังไม่ละความพยายาม ชี้ไปยังก้อนขมุกขมัวในภาพแล้วถามต่อ "นี่อะไรล่ะ เจ้ากำลังยืนมองลมพายุที่กำลังตั้งเค้าหรือไง?"
อาเหมี่ยวน้อยเริ่มโมโหแล้ว คิ้วสองข้างตั้งขึ้น ทำหน้ามู่ทู่ เอ่ยด้วยเสียงขุ่นเคือง "นี่มันเล้าไก่กับคอกวัวของอาเหมี่ยว ตรงนี้บ้าน ตรงนี้ต้นไม้ อาจารย์เดาผิดหมดเลย!"
"..."
อาจารย์เซิ่งมองดูอีกรอบ เห็นภาพที่นางวาดแล้วก็อดจะส่ายหน้าไม่ได้
ดูแล้วนังหนูอาเหมี่ยวจะไม่ใช่ลูกศิษย์ที่ดีนัก จินตนาการของนางสูงดุจเขาไท่ซ่าน แต่พอวาดออกมากลับเป็นได้เพียงบ้านสุนัข
ใช้ไม่ได้จริงๆ
"ภาพนี้ชื่อว่าอะไรหรือ?"
แม่หนูได้ทีจึงกล่าวโอ้อวด "ความสุขของอาเหมี่ยว"
"ความสุขของเจ้าไม่มีบิดากับมารดาหรือไง?"
"มีสิ"
"แล้วเหตุใดถึงไม่วาดลงไป"
อาเหมี่ยวน้อยชี้เข้าไปในบ้าน แล้วเอ่ยว่า "ท่านพ่อกับท่านแม่อยู่ในบ้าน ท่านย่าท่านอา เพื่อนๆ ของอาเหมี่ยวอยู่ในบ้านหมดเลย!"
ก็มันวาดยาก อาเหมี่ยวเลยปิดประตูไม่ให้ใครออกมาข้างนอก!

**ควรทดลองอ่านตัวอย่างก่อนตัดสินใจซื้อนะคะ