เจ้าของไร่มันดุยิ่งกว่าหมา

"กูขายให้มึงราคาห้าล้านก็จริง แต่เป็นเงินห้าล้านที่มาน้ำพักน้ำแรงของการเป็นคนงานในไร่อาทิตย์เท่านั้น"

ข้อเสนอที่ถูกยื่นมาเป็นเหมือนความหวังลม ๆ แล้ง ๆ อนลคิดวิเคราะห์ตัวเลขในหัว ถ้าสมมติตัวเองซื้อที่ดินผืนนี้ด้วยค่าแรงงานขั้นต่ำของประเทศไทยเขาต้องอุทิศแรงกายเป็นแรงงานในไร่อาทิตย์กี่ปีกันนะ ไม่ใช่ว่าต่อให้ผมดำเปลี่ยนเป็นผมขาวก็ยังเก็บค่าแรงสะสมไม่เท่าราคาที่ดินหรอกนะ

"....."

"ถ้ามึงอยากได้มันจริง ๆ กูจะให้เวลา แต่ถ้าล้มเลิกไปก่อนหรือไม่ตกลงก็แปลว่ามึงไม่ได้อยากได้มันจริง หลังจากนี้กลับไปบอกพวกมึงด้วยว่าไม่ต้องมีใครหน้าไหนเสนอหน้ามาที่นี่อีก"

มาร์คเอ่ยปากร่ายยาวให้คนที่นิ่งเงียบไม่พูดไม่จาปล่อยให้ทุกคนคาดเดาการตัดสินใจผ่านหน้าตาโง่ ๆ ที่ดูใสซื่อราวกับเติบโตมาท่ามกลางทุ่งลาเวนเดอร์

"ตกลงครับ"

ในที่สุดอนลจำเป็นต้องรับข้อเสนอนี้เอาไว้ก่อน หากเขาโยนโอกาสครั้งนี้ทิ้งไปคงยากจะได้รับมันอีก ตอนที่พูดน้ำเสียงและสีหน้าของอีกคนจริงจังแบบไม่ต้องสงสัยว่าเขาพูดจริงทำจริง