ลำนำรักบุปผาหวนคืน (เล่ม 1)

“เจ้ามันนังแพศยา คิดเหรอว่าข้ารู้ไม่ทัน เจ้าคิดจะทำอะไรจะแย่งทุกอย่างของเยว่เผิงไปใช่หรือไม่ ผู้หญิงแพศยาเช่นนี้ เห็นรึยังเพคะฝ่าบาทว่าไม่ควรปล่อยนางเอาไว้ในวังหลวง”
“เพียะ” เสียงฝ่ามือตบลงที่ใบหน้าของลี่อิน ดังสนั่นโถงตำหนักใหญ่เมื่อเยว่เผิงพุ่งตัวเข้าหาลี่อินพร้อมทั้งตบลงที่หน้าด้วยความแรง ทำให้เลือดไหลออกที่มุมปากทันทีหลังจากการซัดฝ่ามือลงไป เฟยเทียนและจี้กงกงต่างก็เข้าไปห้ามทันที ซูเฟยรีบประคองร่างเล็กเอาไว้ ตอนนี้นางร่างกายโงนเงนเต็มทีเหมือนจะหมดสติ
ลี่อินไม่พูดอะไรไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ สิ่งที่เธอโดนกระทำวันนี้มันก็สมควรแล้วที่เขาจะโกรธเกลียดเธอ เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วให้พวกทำให้สาใจ เพราะอย่างไรเธอก็หาได้มีค่าในสายตาใครอยู่แล้ว จะอยู่หรือตายจะเป็นไรไป หากพวกเขาต้องการยอมต้องเป็นตามนั้น
เดิมเธอคิดจะแก้ตัวและทำเรื่องนี้ให้มันเงียบและจบไป ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไรพวกนางก็เข้ามาทึ้งหัวเธอเสียก่อน ต่อหน้าพระพักตร์ยังกล้าขนาดนี้ จะไม่ให้เธอคิดได้อย่างไรว่าว่าฝ่าบาทเองก็ไม่ได้มองเธอมีค่า หรือแม้แต่มองเธอเป็นคน ดังนั้นปล่อยให้ทำวันนี้ให้สาสมกับความผิดที่เธอแบกรับไว้ก็ไม่เป็นไร