เธอสุดที่เกลียด

ชวินมองอโรชายืนรอลิฟต์ก่อนจะเบือนหน้าหนีไม่สนใจทำทีจะเดินเข้าไปในงานเลี้ยงแต่ก็อดไม่ได้ที่จะเดินไปหาเธอที่เกลียด
"มาส่งตัวเหรอ" เสียงทุ้มดังขึ้นด้านหลัง อโรชาสะดุ้งจำเสียงนั้นได้แม่นเธอเลือกที่จะไม่หันกลับไปมองเพราะตอนนี้หมดเรี่ยวแรงต่อปากต่อคำกับใครทั้งนั้น
"ถึงว่าทำไมนัดเซ็นสัญญาเร็ว ที่แท้ก็........มีของสมนาคุณส่งมาล่วงหน้านี่เอง" สายตาเดียดฉันท์มองหญิงสาวหัวจรดเท้าตั้งใจพูดแขวะให้เธอหันตอบโต้แต่เธอกลับยืนนิ่งท่าเดิมเหมือนเขาไม่มีตัวตน
"จะไม่พูดอะไรหน่อยหรือไง" เสียงทุ้มขุ่นเคืองหงุดหงิดกับการถูกเมินเฉยยิ่งตอกย้ำปมเจ็บที่เคยถูกทิ้งอย่างไม่ไยดี อโรชาถอนหายใจยาวหลับตาลงอ่อนแรง
"จะให้พูดอะไร ในเมื่อฉันเป็นอย่างที่คุณพูดจริง ๆ"
"เพื่อเงิน ทำให้ตกต่ำได้ขนาดนี้?" คิ้วเข้มเลิกขึ้นมองเธออย่างปวดร้าวไม่อยากเชื่อว่าผู้หญิงที่เคยรักและเชิดชูจะทำตัวไร้ค่าเอาตัวแลกกับเงินไม่ต่างจากผู้หญิงหากิน
"คุณไม่เป็นฉัน คุณไม่มีวันเข้าใจ" ริมฝีปากบางสั่นระริกขอบตาร้อนผ่าวพยายามอดกลั้นน้ำตาไม่ให้รินไหลไม่อยากถูกมองว่าแสร้งบีบน้ำตาขอความเห็นใจ
"ข้ออ้างของผู้หญิงหน้าเงินยอมขายศักดิ์ศรีเพื่อเงิน ไร้ค่าสิ้นดี....." คำพูดเหยียดหยามตรงกันข้ามกับสายตาที่มองตัดพ้อเสียใจที่เธอเลือกทางเดินผิดหากจะลดตัวขายศักดิ์ศรีขนาดนี้ทำไมถึงไม่มาเสนอขายตัวเองให้เขา
"ขอตัวก่อนนะคะ ฉันต้องไปทำหน้าที่ของฉัน" เสียงหวานสั่นเครือกำหูกระเป๋าถือแน่นตัวสั่นเกร็งกล้ำกลืนน้ำตาไม่ให้ไหล เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกกว้างเท้าเรียวรีบก้าวเข้าไปข้างในก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับชวินชายที่เธอเคยรักและยังคงรักไม่เปลี่ยนแปลง
"น่ารังเกียจ" ชวินแค่นหัวเราะออกอาการขยะแขยงเสียเต็มประดา อโรชาเห็นท่าทางรังเกียจของเขาอย่างสะเทือนใจกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว
"ลาก่อนนะคะ พี่วิน" ริมฝีปากบางสั่นระริกดวงตาหมองเศร้าหยดน้ำตาร่วงหล่นลงพวงแก้มที่ถูกแต่งเติมด้วยบลัชออนสีเข้ม ประตูลิฟต์เคลื่อนปิดลงช้า ๆ ชวินตัวชาวาบมองหน้าสวยที่ค่อย ๆ หายไปรู้สึกใจหายกับคำพูดและสายตาคู่นั้น กายหนายืนนิ่งตกอยู่ในภวังค์ของความคิดรู้สึกเศร้าเมื่อได้ยินคำร่ำลาจากปากเธอ....