ฮาเร็มของยัยจอมมาร

ให้ตายซิ! เกิดใหม่ทั้งที แต่ดันมาอยู่ในร่างของผู้ถูกเลือกให้เป็นจอมมาร 

หนำซ้ำ เจ้าของร่างเดิมยังเคยถูกพวกเขา (คนข้างกาย) ปองร้ายครั้งแล้วครั้งเล่า

ร้ายกว่านั้นคือ หนึ่งหน้าตาเหมือนแฟนเก่าในอดีตชาติของฉัน

อีกหนึ่งหน้าตาดันเหมือนกับคนที่ฉันเคยแอบชอบ

แล้วหมอนั่นน่ะ...คนคนนั้นดันเหมือนกับคนที่ฉันเผลอเต๊าะเล่นๆ แล้วเท

ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ เหมือนโดนโชคชะตากลั่นแกล้งยังไงไม่รู้

ใครอยากเจอคนที่หน้าตาเหมือนพวกนั้น!

พวกนายชอบซาดิสม์ใช่ไหม ฉันจัดให้! อย่าร้องขอชีวิตก็แล้วกัน
--------------------
สวบ!

เสียงอะไรบางอย่างทิ้งน้ำหนักลงมาตรงปลายเตียง คนที่หลับใหลในห้วงนิทราสะดุ้งโหยงตื่นขึ้น เปิดเปลือกตามองพบว่าคนมาเยือนคือปาตริซ

เผยอริมฝีปากจะถามว่าพวกเขามาถึงแล้วเหรอ ทว่าลำคอระหงถูกหมอนั่นบีบรัดจนพูดอะไรไม่ออก

ดวงตาสีม่วงอมเทาค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงสด บ่งบอกว่าปีศาจหมาป่าตนนี้พร้อมล่าเหยื่อ

ไม่นะ!

หมอนี่ใช้เวทมนตร์พิสดารอะไรอีก มันผนึกเรี่ยวแรงบนร่างเพรียวจนไม่อาจต่อต้านได้เลย

เขาลืมไปแล้วใช่ไหมว่าโดนข่มขู่เอาไว้ คงไม่อยากรักษาชีวิตของตัวเองแล้วสินะ

เชนีย์หลับตาอีกครั้ง พยายามตั้งสติทั้งที่เริ่มหายใจไม่ออกเต็มที ได้ยินเสียงแหบแห้งเย็นยะเยือกลอยเข้ามาในหัวให้สาปส่งอีกฝ่าย

ชั่วขณะนั้นพลังเวทสีดำไหลรั่วออกจากร่างเพรียว กระทั่งผลักให้ปาตริซกระเด็นไปชนกับผนังห้องกระอักเลือดออกมา

เธอรีบลุกจากเตียงนอนกระถดถอยหลังไปชิดกับหน้าต่างที่เปิดอยู่

"เลว!"

"ฮึคุณหนูดวงแข็งจริงๆ แต่ต่อจากนี้คือของจริง ผมจะทำให้คุณหนูจากไปแบบไม่เจ็บปวด ไม่ต้องกลัว"

เสียงเหี้ยมโหดดังขึ้น พร้อมกับเจ้าของร่างกำยำที่ค่อยๆ ลุกจากพื้นห้องแล้วเดินตรงมาหาเธอ

"หยุด! นายอยากตายใช่ไหม"

เชนีย์ตวาดเสียงกร้าว

"อย่าขัดขืนดีกว่า ผมมือหนักอาจทำให้เจ็บได้"

ไม่เชื่อฟังเธองั้นเหรอ!?

นายตัวร้าย

สาปส่ง

เสียงในหัวดังขึ้นอีกครั้ง

คำสาป

จะให้ใช้คำสาปกับอีกฝ่ายยังไง ในเมื่อเชนีย์ยังใช้เวทมนตร์สีดำไม่คล่องสักเท่าไร

คิดหาคำไหนมาใช้ไม่ได้ กระทั่งโพล่งออกไปด้วยสิ่งที่คาดไม่ถึง

"ยิ่งนายอยากให้ฉันตายเท่าไร นายจงรักฉันมากเท่านั้น ร่างกายผิวกายนี้ หากนายล่วงล้ำเข้ามาเพื่อปลิดชีพ ขอจงลุ่มหลงในตัวฉันจนโงหัวไม่ขึ้น"

"พูดพร่ำอะไรวะ"

ยัยนี่จะตายอยู่แล้วยังพร่ำเพ้อหารักจากเขา คงใกล้บ้าแล้วสินะ

ใครสนกัน

เขาแค่ต้องการชีวิตของเธอ เรื่องอื่นไม่สนใจ

หมับ!

มือใหญ่บีบลำคอเล็กเอาไว้อีกครั้ง ตั้งใจว่าครั้งนี้จะใช้พลังเวทสะบั้นลมหายใจของเชนีย์แทน

ทว่า.

เธอกลับดึงเขาให้ร่วงหล่นลงจากชั้นสองพร้อมกัน

ชั่วขณะที่ร่างเพรียวกำลังใกล้กระแทกกับพื้นอยู่นั้น มือแกร่งเจ้ากรรมกลับร่ายเวทให้เธอลอยค้างอยู่กลางอากาศเสียอย่างนั้น

บ้าเอ๊ย!

เขาควบคุมตัวเองไม่ได้

"คำสาปได้ผลจริงๆ ด้วย สุดยอดเลย"

เชนีย์ยกมุมปากข้างหนึ่งแสยะยิ้มร้าย กระชากเสื้อของปาตริซให้ขาดวิ่น สายตากวาดมองหารอยสักกุหลาบสีเลือดตรงหน้าอกของอีกฝ่าย

"นายก็ไม่มีงั้นเหรอ"

แปลกทั้งที่หมอนี่ตั้งใจทำร้ายเธอซึ่งๆ หน้า แต่กลับไร้รอยสักที่ตามหา

"ไม่มีอะไร"

"ฮึทั้งที่นายไม่ใช่คนที่จะฆ่าฉันได้ แต่กลับลอบสังหารครั้งแล้วครั้งเล่า อยากตายจริงๆ ใช่ไหม"

เชนีย์พลิกกายขึ้นคร่อมเขากลางอากาศ ก่อนจะบีบคออีกฝ่ายแทน อยากขยี้ชีวิตอันน้อยนิดของหมอนี่ให้ดับสูญไปต่อหน้าต่อตาเสียจริง

"พี่เชนีย์ทำอะไร"

เสียงของอะเมลี่ดังขึ้น เห็นว่าพี่สาวจะย้ายมาอยู่ที่คฤหาสน์เก่าแก่จึงตามมาดู ทว่ากลับเห็นภาพอนาจารเข้าอย่างไม่ตั้งใจ

ดูเหมือนเชนีย์กำลังขืนใจปาตริซเพื่อให้มีอะไรด้วย

ร้ายกาจที่สุด

"ปล่อยปาตริซนะ พี่ไม่มีสิทธิ์ทำอะไรเขา ถ้าหมอนั่นไม่ยอม"

ประโยคนั้นทำให้เชนีย์หลุบตามองนายบอดี้การ์ดหนุ่ม

"บอกอะเมลี่ซิว่านายเต็มใจ"

มือที่บีบคอแกร่งเปลี่ยนเป็นค่อยๆ ไล้นิ้วผ่านแผงอกกล้ามแน่นยั่วต่อสายตาอะเมลี่

"ผมเต็มใจ"

ปาตริซกำลังหน้าแดงก่ำ ทั้งยังยอมทำตามที่เธอต้องการอย่างว่าง่าย

มันเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่!
..............................
ฮาเร็ม , โรมานซ์ , แฟนตาซี , มีพระเอกหลายคน , นางเอกคนเดียว