โรงพยาบาลนี้มีแต่หมอหล่อ ตอน รินรดา

"เปิดประตู"
เขาเดินมาส่งฉันถึงหน้าห้องก่อนจะบอกให้ฉันเปิดระตู ฉันเองก็ทำตามแบบงงๆ ทันทีที่ฉันเปิดประตูเขาก็ผลักฉันให้เข้าไปในห้องก่อนที่ตัวเองจะตามเข้ามาแล้วจัดการปิดประตู
"หมอจะทำอะไรนะ"
ตอนนี้ฉันเริ่มได้สติแล้วล่ะ เลยถามออกไป แต่เขาก็เอาแต่จ้องฉันแล้วทำหน้าโมโห
"ใครเค้าสั่งสอนให้คุณแต่งตัวแบบนี้เดินเข้าไปในห้องที่มีอยู่ชายอยู่เป็นโขยงแบบนั้น"
ฉันก้มลงสำรวจการแต่งตัวของตัวเอง ฉันแค่ใส่ชุดนอนเดินออกไป แต่ไม่น่ามีปัญหาอะไรนี้ ชุดนอนฉันเป็นชุดกระโปรงแขนสั้นสีขาวยาวถึงเข่า ไม่เห็นโป้เลย
"นี้มันชุดนอนของฉันมันมีปัญหาอะไรไม่ทราบ แล้วอีกอย่างฉันจะใส่อะไรมันเรื่องของฉันม่ะ หมอมีสิทธิ์ยุ่งอะไร ไม่ใช่สามีของฉันสักหน่อย"
ประโยคสุดท้ายฉันตั้งใจพูดเพื่อเอาคืนเรื่องเมื่อคืนที่เขาพูดใส่ฉัน แต่ดูเหมือนเขาจะไม่รู้สึกอะไรเลยแต่กลับเดินย่างสามขุมมาหาฉันแทน ฉันที่ตอนนี้ถอยหลังจนไปชนกับโซฟาจนหมดทางหนีจึงถูกเขากักตัวไว้ เขาวางแขนไว้กับโซฟาโดยมีฉันอยู่ตรงกลางก่อนจะก้มลงมากระซิบคำพูดที่ข้างๆหูฉัน
"มันจะไม่มีปัญหาอะไรหรอกถ้ามันไม่บางจนมองเห็นชุดชั้นในลายสตอเบอรี่ที่คุณใส่อยู่"
ฉันตกใจกับรายละเอียดชุดชั้นในที่ได้รับจึงหันหน้ากลับเป็นจังหวะเดียวกับที่เขากำลังจะถอนหน้าออกจมูกของเขาเลยเฉียดแก้มฉันไป ทั้งฉันและเขาต่างตกใจทั้งคู่ก่อนที่ฉันจะได้สติผลักเขาออกไปแล้ววิ่งเข้าห้องนอนตัวเอง