นักโทษห้องใต้ดินที่รัก

เขาถูกดยุกเดรัจฉานจับมาขังในวัย 9 ขวบ ถูกเฆี่ยนตีระบายอารมณ์จนเลือดอาบ ทว่ากลับมีเด็กสาวที่เป็นลูกนอกคอกของดยุกคอยช่วยเหลือเอาไว้ ในขุมนรกแห่งนี้ มีเพียงเธอที่เป็นดั่งลมหายใจ

โดนเฆี่ยนตีจนตัวลาย เลือดตกยางออกไม่มีน้ำตาให้เห็นสักหยด แต่พอเห็นเธอบาดเจ็บ เขากลับร้องไห้ออกมาเสียดื้อๆ 

***

"โลแกน นายอยากมีชีวิตแบบไหนเหรอ"

"ผมอยู่ที่ไหนก็ได้ ขอแค่มีโนเอล"

"นายไม่คิดถึงครอบครัวเหรอ"

"ผมอยากอยู่กับโนเอล"

***
เขากอดร่างไร้วิญญาณเอาไว้แน่น ร้องไห้จนตัวโยน เจ็บปวดจนแทบขาดใจ อย่างกับมีเข็มล้านๆเล่มกำลังทิ่มแทงหัวใจ ชายหนุ่มเนื้อตัวสั่นเทา รวดร้าวไปทั้งตัวทั้งใจ รับไม่ได้รับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ความจริงที่ว่าโนเอลได้ตายจากไปแล้วนั้น โลแกนไม่มีทางรับมันได้

"ฮึก ผมจะอยู่โดยไม่มีโนเอลได้อย่างไร ไม่มีทาง"

......

"ทุกอย่างจบสิ้นแล้วนะ อิสระที่โนเอลต้องการ ผมเอามาให้แล้ว....แต่คุณอยู่ไหน ฮึก คุณทิ้งผมไป...."