จงปล่อยให้ความรักแผดเผา

ค่อยปล่อยให้รถไฟสายกาลเวลานำพาเราให้หวนคืนมาพบกันใหม่ ในวันที่สายฝนที่ตกกลางใจถูกแผดเผาจนหมดสิ้น...

นิตยาเป็นเฉกเช่นความทรงจำสีจาง เจือจางไม่ต่างจากกลิ่นน้ำอบของแม่ที่ไม่ได้สัมผัสมาแปดปี พร่าเลือนไม่ต่างจากน้ำเสียงพี่สาวข้างบ้านที่หายตัวไปในเดือนพฤษภา และเลือนลางไม่ต่างจากดนตรีสะล้อ ซอ ซึง แว่วเสียงแผ่วหวานยามฝนพรำ

หากฉันไม่ปางตายจากพิษฟองสบู่แตกจนต้องระหกระเหินออกจากเมืองหลวงมาสู่บ้านเกิดของแม่ทางภาคเหนือ นิตยาก็อาจยังคงแฝงตัวในความทรงจำสีจางเช่นนั้นไปตลอดกาล