หอบภรรยาไปคืนแม่ยาย

"ออกไปกับข้าเดี๋ยวนี้ ข้าจะพาเจ้ากลับเรือนของเจ้าอย่าอยู่ที่นี่เลย" เสียงบุรุษหนุ่มในวัย 21 ตวาดเสียงดังลั่นสองมือลากร่างอรชรออกจากเรือนหลังเล็กไม่ได้รู้สึกสงสารว่านางจะเจ็บเพราะกำลังตนเองที่ลงมือรุนแรง
"ไม่..ข้าไม่กลับไป ขอร้องท่านเถอะอย่าพาข้ากลับไปเลยนะข้าอยากอยู่ที่นี่กับท่าน"
สตรีที่พึ่งอายุราว 18 ปีถูกลากตัวออกมานอกเรือนเสื้อผ้าที่งดงามที่นางสวมใส่ตอนนี้คลุกฝุ่นคล้ายกับเป็นผ้าขี้ริ้วก็ไม่ปาน นางมองจ้องหน้าชายที่เป็นคนทำด้วยสายตาอ้อนวอนร้องขอความเห็นใจจากเขา แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้รับความปรานีจากชายผู้นั้นแม้แต่น้อยใบหน้าบูดเบี้ยวของเขาไม่มีท่าว่าจะสงบลงได้เลย

"ไม่ได้ คนอย่างเจ้าอยู่กับข้ามีหวังทำให้บ้านข้าพังหมดพอดีหากเป็นเช่นนี้ไปเรื่อยๆ ข้าไม่ต้องทำบ้านใหม่หรอกเหรอ" เขาปฏิเสธเสียงแข็งไม่สนใบหน้าที่ร้องขอความเมตตาเพราะเขาคิดว่านางแสร้งทำอย่างแน่นอน
"เดี๋ยว ๆ ข้าค่อย ๆ เรียนรู้ไปท่านอย่าพึ่งหงุดหงิดพาลโกรธส่งข้ากลับเรือนเลยข้าสัญญาจะปรับปรุงตนเอง"
หญิงสาวกล่าวอ้อนวอนเสียงสั่นเครือ นางรู้ว่าเขาทำจริงนี่มันก็หลายครั้งแล้วที่นางถูกเขาพาลากออกมาจากเรือน หญิงสาวจะต้องรีบหาทางแก้ไขตัวเพื่อให้เขาเปลี่ยนใจไม่งั้นชีวิตของนางที่คิดว่าจะมีความสุขเมื่อได้อยู่กับเขาคงได้พังทลายลงหากจะต้องหย่ากับเขาไปนางไม่อาจทำใจได้
ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ จ้องมองสตรีที่นั่งอยู่ที่พื้นด้วยแววตาสมเพชไม่ใช่สมเพชแค่ตัวนางแต่กลับสมเพชตัวเขาด้วยที่ได้นางมาเป็นภรรยา

"ข้าให้อภัยเจ้ามากี่ครั้งแต่เจ้าก็ยังคงเหมือนเดิมสอนก็ไม่เคยจำแล้วข้าควรจะทำยังไงกับเจ้าดีจงบอกข้ามาสิเจ้าถึงจะเปลี่ยนแปลงจริง ๆ" น้ำเสียงกล่าวอย่างไม่พอใจเขาลากหญิงสาวออกมาจากเรือนด้วยความทุลักทุเลไม่สนคนจะมองด้วยความที่หมดความหนทนกับนาง
หญิงสาวทำได้เพียงอ้ำอึ้งไม่รู้จะกล่าวอันใดออกมา สารพัดคำพูดนางได้พูดออกไปหมดแล้วเขาก็ไม่มีวี่แววว่าจะให้อภัยนางนั่นทำให้นางเป็นทุกข์มากดูท่าแล้วครั้งนี้น่าจะไม่รอด


นิยายฟิวกูด ความรักเบา ๆ แนวครอบครัวไม่มีดราม่า