วรรณกรรมสืบสาน นิทานพื้นบ้านอีสาน ท้าวกำพร้า-นางงา

ในยุคที่การ์ตูนญี่ปุ่น ภาพยนตร์เกาหลี และเกมคอมพิวเตอร์ กำลังเฟื่องฟู ยายของผม ก็เป็นไม้ใกล้ฝั่ง ที่รอวันล้มเข้าทุกวัน ขณะเดียวกัน สมบัติชิ้นสุดท้าย ที่ยายมีไว้ให้ผมและลูกหลาน ก็เห็นจะเป็นนิทานพื้นบ้านนี่แหละ ผมจึงเขียนนิทานเรื่องท้าวกำพร้า – นางงา ซึ่งตอนนั้น ยายเล่าเป็นร้อยแก้ว แต่ผมเห็นว่า นิทานพื้นบ้านอีสาน ในรูปความเรียงนั้น มีมากอยู่แล้ว จึงได้เขียนในรูปร้อยกรองดู ถึงจะมีความอ่อนด้อยอยู่บ้าง แต่ด้วยใจหวัง อยากเห็นนิทานของยาย โลดแล่นอยู่ในมุมเล็กๆ แห่งห้วงวรรณกรรม