เพลิงดอกงิ้ว

“คนางค์! เดี๋ยวสิ”
ชายหนุ่มหยัดร่างขึ้นเต็มความสูง รั้งข้อมือน้อยๆ เอาไว้ได้ทัน
“กลับเถอะค่ะ”
หญิงสาวพยายามแกะมือของเขาที่รวบข้อมือข้างหนึ่งของหล่อนเอาไว้แน่น ทว่าคนดื้อดึงก็ไม่ยอมปล่อยง่ายๆ
“จะทรมานกันไปถึงไหน” เขาตัดพ้อเสียงแผ่ว
ครั้นแล้วก็สวมกอดร่างบอบบางจากทางด้านหลัง จู่โจมด้วยการจูบไซ้แรงๆ ที่แก้มและซอกคอของคนางค์ด้วยไม่อาจสะกดกลั้นความต้องการได้อีกต่อไป
“อย่าทำอย่างนี้เลยนะคะ”
ปากปฏิเสธ แต่มือไม้กลับไม่ได้ปัดป้องอย่างที่ควรจะเป็น
“ปล่อยเถอะค่ะ”
หล่อนบอกอย่างนุ่มนวล รู้ซึ้งอยู่ในอกแล้วว่าตลอดระยะเวลาสองปีที่พยายามไม่เจอหน้าผู้ชายคนนี้ ก็ยังไม่นานพอที่จะทำให้ลืมเขาได้
“ปราบ”
หล่อนเรียกชื่อเพื่อจะให้สติเขา
ตอนนั้นคนางค์รู้ว่าอารมณ์ความต้องการของปราบพลุ่งโพลงจนน่ากลัว ยืนยันด้วยความเป็นชายชาตรีของเขาที่กำลังเบียดบดอยู่กับบั้นท้ายของหล่อนอย่างโหยหา ในจังหวะที่เขาแนบเน้นลำตัวเข้ามาหาจากทางด้านหลัง
“คุณรู้สึกเหมือนผมบ้างหรือเปล่า ว่าโชคชะตากำลังเร่งเร้า ราวจะบอกให้เราสองคนรู้ว่าชาตินี้ยังไงก็ไม่มีวันหนีกันพ้น”
ปราบรู้ว่าระหว่างเขากับหล่อน ช้าเร็วเรื่องนี้ก็ต้องเกิดขึ้นสักวัน
“คุณเชื่ออย่างนั้นหรือคะ”
บางครั้งคนางค์ก็นึกเกลียดดวงตาเจ้าชู้ของเขา ที่สามารถมองทะลุเข้าไปถึงจิตวิญญาณของเธอ
“ใช่ ผมเชื่ออย่างนั้น และเชื่อมาตลอด ตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน กระทั่งมาถึงตอนนี้”
“แต่มันจะเป็นไปได้อย่างไร ในเมื่อเราต่างก็…”
“อย่า! ขอร้อง อย่าเอ่ยถึงคนอื่นได้ไหม ขอให้นาทีนี้มีแต่คุณกับผม”
ปราบห้ามเสียก่อนที่คนางค์จะทันได้พูดจบ
“ผมต้องการคุณมาตลอด ต้องการเหลือเกิน”
บอกแล้วก็จูบฟัดลงไปที่พวงแก้มแดงระเรื่ออย่างถือวิสาสะ เรื่อยลงมาถึงซอกคอขาวๆ หอมกรุ่นไปด้วยกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ปะปนอยู่กับกลิ่นผิวกายของหล่อนที่จมูกเขาสัมผัสได้