จุมพิตแดนซากุระ

“อ้อนวอนสิ อ้อนวอนอย่างที่แม่ฉันเคยอ้อนวอนแก อ้อนวอนขอชีวิตมาเซ่!”

“มะ...ไม่! แม่ของแก อั๊ก! ไม่เคยอ้อนวอนฉัน” นายมาซารุตอบตะกุกตะกัก แววตาดุดันของชายชราไม่เหมือนกับคนที่กำลังยืนอยู่บนเส้นความตายเลยแม้แต่น้อย สมกับที่เป็นหัวหน้าแก๊งยากูซ่า

“หยุดนะเอจิ!”

แต่ก่อนที่เอจิจะปาดมีดลงไปบนคอของนายมาซารุ ปลายมีดพกก็หยุดลงที่ผิวเนื้อของนายมาซารุจนรับรู้ถึงความเย็นเฉียบ ร่างสูงนิ่งไปทันทีแต่ไม่หันกลับมามอง เขาจำเสียงเรียกนั่นได้ดีว่าเป็นเสียงของใคร แต่ในเวลานี้ต่อให้เป็นเธอเขาก็ไม่ฟัง

“ซากุระ” โคตะหันมามองซากุระกับโซวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาในโกดัง ซากุระยืนหอบน้อยๆ มองเอจิบีบคอนายมาซารุด้วยแววตาตื่นๆ เธอทำท่าจะวิ่งเข้าไปหาเขาแต่ถูกโซจับตัวเอาไว้

“อย่าเข้าไปตอนนี้ เอจิถึงขีดจำกัดแล้ว เขาไม่สนใจใครทั้งนั้น แม้กระทั่งเธอ” โซเอ่ยกับซากุระเบาๆ แล้วกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะลากสายตาไปที่ร่างสูงของเพื่อน

“แล้วจะปล่อยให้เขาทำแบบนี้หรือไง ทำไมถึงปล่อยให้เขาฆ่าคนล่ะ โคตะ ไทเซ ทำไมพวกนายถึงไม่ห้ามเขา!” ซากุระหันมาตวาดใส่ทุกคนด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ