คฤหาสน์แม่มด

พรุ่งนี้เธอจะต้องเข้าไปคฤหาสน์หลังใหญ่ ต้องทำหน้าที่ดูแลหญิงชราฤทธิ์มากและดุร้ายผู้ที่ถูกขนานนามว่า"แม่มด"เพื่อตอบแทนบุญคุณของบิดาโดยไม่รู้เลยว่ามีสิ่งใดซ่อนอยู่ในปราสาทที่ตั้งตระหง่านอยู่

พระเจ้า... เธอนั่งอยู่บนรถเข็น สวมสเวตเตอร์สีดำสนิท สวมหมวกไอ้โม่งเหลือแค่ดวงตาและปากเท่านั้น เจนตกใจปากสั่น ฟันกระทบกันกึก ๆ 



"ออกมาเดี๋ยวนี้นะ !!!"



เรื่องอะไรจะออกไป ออกไปให้ฆ่าเหรอ เธอบอกกับตัวเองขณะพยายามตั้งสติ

ทำไมไม่มีใครเตือนฉันว่ามีคนบ้าวิปริตอาศัย อยู่ที่นี่



"ยัยหนูสกปรก ยัยหนูโสโครก ฉันจะแขวนคอเธอด้วยตัวฉันเอง"



ไม่มีทาง นี่ไม่ใช่จุดจบของเธอ... หญิงสาวหยิบหนังสือเล่มที่อยู่ใกล้มือที่สุดนำมาสอดใส่ไว้ในเสื้อชั้นในก่อนจะลุกขึ้นยืน แล้วก้าวออกไปอย่างเงอะงะทำมือสะเปะสะปะเหมือนคนมองไม่เห็น

"ฉันเข้ามาในนี้ได้ยังไงนะ" เธอไม่ได้หลับตา ยังคงลืมตามองทุกสิ่งทุกอย่างตรงหน้า

"ฉันไม่รู้เลยสักนิด ฉันเดินหลงเข้ามา ฉันมองไม่เห็นอะไรเลยค่ะ..." 

แต่เธอมองเห็นหมดทุกอย่าง โดยเฉพาะเจ้าของห้องผู้น่ากลัวและเหี้ยมโหด อีกฝ่ายนั่งนิ่งเหมือนหุ่น เหมือนคนไม่มีชีวิต เธอได้ยินที่ฉันพูดหรือไม่

"ฉันขอโทษนะคะที่เข้ามา ไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ ค่ะ" 



เจนทำท่าลูบ ๆ คลำ ๆ ตามชั้นหนังสือ แล้วหันหลังจะเดินออกจากห้อง หญิงสาวปริศนามองเธอเจ้าเล่ห์ด้วยสายตาหยามหยัน เธอกล้าดียังไงเข้ามาในห้องนี้ และกล้าดียังไงมาหลอกฉัน นึกหรือว่าฉันจะไม่รู้เท่าทัน คิดมาได้ อุบายตื้น ๆ



"ไม่ใช่ทางนั้น" หญิงปริศนาพูดขึ้นด้วยเสียงนิ่ง ๆ "ถ้าเธออยากออกจากห้องนี้ เธอต้องหันหลังก่อน"



หัวใจของเจนหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม สงสัยงานนี้เธอคงไม่รอดแน่ เขาบอกให้เธอหันหลัง ก็เท่ากับ... ให้เดินกลับไปให้เขาบั่นคอน่ะสิ ให้ตายสิ ยัยนี่ฉลาดเป็นกรด ทำอย่างไรดีเจน เธอควรจะวิ่งหนีออกไปเลยดีไหม อย่างไรเสีย อีกฝ่ายก็นั่งรถเข็น... เขาไม่มีวันวิ่งตามเธอทันหรอก...

หญิงสาวกลั้นหายใจ ตั้งสติ ก่อนจะหันกลับมาตามคำสั่งของหญิงปริศนา เจนก็ยังคงแสดงละครเป็นหญิงสาวตาบอดหลงทางเช่นเดิม



"ขอบคุณนะคะที่เมตตาคนตาบอด ขอให้คุณโชคดีมีความสุขนะคะ" 

เธอแสร้งยิ้มแย้มอ่อนโยน ก่อนจะค้อมศีรษะไปทางอื่นเพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าเธอมองไม่เห็นอีกฝ่ายจริง ๆ นะ



"แบบนี้ซวยแย่"

เสียงแหบ ๆ นั้นพูดขึ้น พร้อมกับหมุนรถเข็นไปมาเหมือนเด็กเล่นสนุก

"ถ้าเกิดถูกฆ่าตาย หรือถูกทำร้าย คุณก็คงไม่มีทางเห็นฆาตกรน่ะสิ"