วิหคกระพือปีก เล่ม 1

เขาเป็นนายโลม ทำเรื่องสกปรกมามากจนหัวใจด้านชา หนีตามสตรีแก้มกลมผู้หนึ่งไปช่วยเลี้ยงน้องๆ แต่เขาไม่อาจหนีความหวาดกลัวในใจ เหมือนนกที่หนีจากกรงทองเพิ่งหัดบิน เขารู้สึกว่าตัวเองมีแต่รอยเปื้อน อยากรักนางรุนแรงดังใจปรารถนาก็กลัว จะหนีไปให้ไกลก็ทำใจทิ้งหญิงสาวไม่ไหว สุดท้ายจึงต้องอยู่กับนาง คอยเลี้ยงน้องชายตัวแสบทั้งสามคน และสร้างชีวิตแสนวุ่นวายต่อไป ในขณะที่อดีตก็ตามไล่ล่า

----
ช่วยกันเป็นกำลังใจให้ซุนหย่งจื้อ นายโลมอันดับหนึ่งที่เพิ่งหลบหนีจากกรงทองและต้องฝึกบิน ฝึกใช้ชีวิตอิสระด้วยนะคะ
----

ส่วนหนึ่งในเนื้อหา
****
เมื่อมือของเขาแตะโดนข้างแก้มของหญิงสาว เขาก็ต้องสะดุด เพราะแก้มหมั่นโถวนั่นเย็นเฉียบจนคล้ายร่างคนตาย เขาตกใจรีบปีนขึ้นไปนอนข้างๆ ใช้ผ้าห่มของตัวเองห่มนางไว้อีกชั้น ก่อนจะกอดกระชับร่างเล็กเข้าอ้อมอก

หย่งจื้อยื่นมือไปแตะลำคอ มือของเขาที่นอนพื้นเย็นๆ มาเกือบครึ่งคืนยังอุ่นกว่าตัวของนางเสียอีก ยามนี้เขาอยากปลุกนางมาดุด่าเสียให้เข็ดหลาบ ตัวเย็นแล้วยังไม่รู้จักดูแลตัวเอง

แต่คล้ายว่าลูกๆ ของตระกูลหมิงจะหลับลึกกันทุกคน ขนาดเขาดึงหญิงสาวมากอดนางก็ยังไม่ตื่น หมิงเหยาที่ถูกเหยียบจมูกก็ยังคงหลับต่อไป หมิงอันก็ยังคงหลับสบายท่ามกลางเสียงกรน ส่วนน้องเล็กผู้นั้นไม่ต้องพูดถึง

"เฮ้อ..." ชายหนุ่มได้แต่ถอนหายใจ และยอมเสียสละร่างกายเป็นเตียงเตาให้กับสตรีแก้มหมั่นโถว ไม่เช่นนั้นนางคงทนนอนหนาวทั้งคืนต่อไปเช่นนี้แน่ บางทีนางอาจไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำว่าตัวเย็นราวกับศพแล้ว



ซุนหย่งจื้อลืมตาเพราะได้ยินเสียงกระซิบกระซาบหลายเสียง ภาพที่ปรากฏต่อสายตาคือน้องชายทั้งสามคนกำลังยืนจ้องมองเขา เริ่มแรกเขายังคงงุนงงอยู่บ้าง ไม่เข้าใจว่าเหตุใดพวกเขาต้องจ้องด้วยสายตาเช่นนั้น

!!!

แต่เมื่อระลึกได้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาจึงรีบเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง

"โอ๊ย!" หมิงเซี่ยร้องเพราะรู้สึกเจ็บที่หัว นางถูกเขาเททิ้งจากอ้อมกอดกะทันหัน แต่เขากลับเผลอทับเส้นผมยาวของนางไว้
****