พ่อเลี้ยงพันธนาการ

"เมื่อวาน นิ่มกลับไปบ้านแม่มา...ที่เจ็บเพราะลูกบันไดมันหักจึงพลัดตกลงมา"
"กลับไปบ้านแม่" เขาทวนคำ น้ำเสียงเยียบเย็นขึ้นเรื่อยๆ "ลูกบันไดหักจึงพลัดตกลงมา!"
การอยู่ร่วมกันมาหลายปี ทำให้หญิงสาวรู้ดีว่าเขาโกรธแล้ว โกรธมากๆ ด้วย แต่ถึงอย่างนั้นสิ่งที่ทำได้มีแค่ฝืนอดทนเผชิญหน้ากับเขาต่อไปเท่านั้น
"นิ่มไม่เป็นอะไรหรอก ขาไม่หัก หมอบอกให้นอนพักดีๆ ไม่ถึงสิบวันก็หายแล้ว"
ทศวรรษคว้าข้อมือเล็กไว้อีกครั้ง "สิบวันก็หายแล้ว!" เขาย้ำสิ่งที่เธอเพิ่งพูดออกมา "ฉันถามจริงๆ เถอะ เธอไม่คิดจะฟังคำสั่งของฉันบ้างหรือยังไงฮ้า!"
"พ่อเลี้ยง" เพราะถูกบีบจนเจ็บ จึงเอาแต่บอกเขา
"นิ่มเจ็บ"
"ฉันสั่งให้เธออยู่นิ่งๆ นอนพักในบ้านรอฉันกลับมาดีๆ มันยากนักหรือไง!"
"นิ่มแค่อยากกลับไปดูบ้านสักครั้งเท่านั้น!"
"บ้านเก่าๆ หลังนั้น มันไม่ใช่บ้านของเธออีกแล้ว ที่ดินผืนนั้นมันก็ไม่ใช่ของเธอ ฉะนั้น! เธอไม่มีสิทธิ์ไปเหยียบที่นั่น"
"แต่ที่นั่น...มันมีความทรงจำของนิ่มนะ มันเป็นที่ที่นิ่มอยู่มาตั้งแต่เล็กจนโต"
"แล้วยังไง" เสียงลอดไรฟันยังคงหลุดออกมา "ที่ที่เธอต้องอยู่จนตายต่างหาก มันถึงเรียกว่าบ้าน!"
"ไม่ว่ายังไง ที่นี่ก็ไม่ใช่บ้านของนิ่ม นิ่มจะไม่มีทางอยู่ที่นี่ไปจนตายหรอก!"
"หุบปาก!"
ถ้อยคำที่คิดจะโต้ตอบเขาติดอยู่ในลำคอ หญิงสาวจึงได้แต่สบสายตาดุดันด้วยตาแดงๆ

*************************
ฝากพ่อเลี้ยงทศวรรษกับหนูนิ่มด้วยนะคะ
ขอบคุณทุกการสนับสนุนค่ะ
หอมมลุลี/โน้มจันทร์