จอมใจภาคิน (ตอนพิเศษ)

รวม 6 ตอนพิเศษ
ตอนพิเศษ 1 เส้นใหญ่
ตอนพิเศษ 2 ไข่อะไรนะครับนาย
ตอนพิเศษ 3 เติมเต็มพื้นที่ว่าง
ตอนพิเศษ 4 ต่อยหมดไม่สนลูกใคร
ตอนพิเศษ 5 ซานต้าของลูก
ตอนพิเศษ 6 แรกพบ...สบตาอีกครั้ง

...................................................................................

"ห้ามโอ๋น้องนะ ผิดต้องว่ากันตามผิด เข้าใจไหม" ภวินท์สั่งความน้องชายหลังเล่าเรื่องที่เฌอลิณญ์ก่อขึ้นวันนี้
"ได้เลยพี่คิม" ดรัณภพรับปาก
"อืม" ภวิศพยักหน้ารับคำ
"อาฮะ" ภวีย์ตอบรับ แต่ในใจอยากสอดปากแล้วโพล่งออกไปว่า คนสั่งนั้นบอกตัวเองก่อนเลยจ้า ก็ไอ้คนที่สปอยล์เจ้าหญิงของบ้านมากกว่าใครก็คือ ภวินท์จอมดุของน้องนั่นแหละ "แล้วนี่ฝั่งนั้นเขาไม่เอาเรื่องได้ไง"
"เด็กคนนั้นเป็นน้องของเพื่อนพี่เอง"
"เพื่อนพี่คิม? คนไหน" ภวิศสงสัย
"โปรด"
"ห๊ะ พี่โปรดที่พ่อเป็นนายกอะนะ!" ภวีย์ตะโกนลั่นรถ
"อืม"
"อืม เออ อะไรพี่คิม แบบนี้ไม่ได้การแล้ว นั่นระดับนายกเลยนะ บ้านเรามีใครสู้ได้ไหมวะ ใช่สิ ฝั่งคุณตาทวดเป็นทหารนี่นา เอ๊ะหรือต้องบอกคุณปู่ทวดเราที่อยู่ฮ่องกงอะ" ภวีย์ขบคิดหาวิธีช่วยน้องสาว
"บอกให้หมดนั่นแหละ" ดรัณภพออกความเห็น
"ก็เขาไม่เอาเรื่องแล้ว เราจะต้องวุ่นวายหาพวกเพื่อ" ภวิศย้ำกับแฝดและลูกพี่ลูกน้องอย่างระอา
"เออว่ะ" ภวีย์รับคำหลังคิดตามคำพูดคนที่เกิดก่อนตนไม่กี่นาที "แต่จะว่าไปมันฟัดแก้มยัยตัวเล็กเลยนะ เราไม่ควรปล่อยผ่านไปงี้ไหม"
"ใช่ๆ ไปสอยมันให้ร่วงสักทีสองทีเถอะ" ลูกตำรวจออกความเห็น
"ฝั่งนั้นนายก ไม่กลัวแล้ว?" ภวิศมองภวีย์และดรัณภพ
"นายกก็นายกเหอะ กล้ามาแตะยัยตัวเล็กของเรา พี่คีย์คนนี้ ไม่ปล่อยมันไปง่ายๆ แน่" ภวีย์ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน
"นั่นดิ ไว้ไปสั่งสอนเด็กนั่นกัน" ดรัณภพกำหมัดแน่นแล้วชกกับ ฝ่ามือตัวเอง
"ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น" ภวินท์เอ่ยเสียงเรียบ
"ห๊ะ พี่คิมจะปล่อยไอ้เด็กนั่นไปโดยที่ไม่ทำอะไรเลยเนี่ยนะ" ภวีย์
"..."
"จะไม่ทำอะไรเลยจริงดิ" ภวิศ
"..."
"นั่นดิพี่คิม" ดรัณภพ
"..."
ภวิศ ภวีย์ และดรัณภพมองภวินท์นั่งเงียบไม่พูดอะไรอีกด้วยความขัดใจ โดยที่ไม่รู้เลยว่าภวินท์นั้นกำลังนึกไปถึงตอนที่ออกมาจากห้องเรียนน้องสาวฝาแฝดแล้วตรงเข้าไปกระซิบข้างหู เด็กเวร ที่รังแกน้องสาวเขา
'...ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่เจอหน้าพ่อหน้าแม่ รู้นะว่าต้องทำตัวยังไง'
แค่นี้เด็กน้อยก็ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าแล้ว แต่ภวินท์ก็ยังไม่วายสำทับไปอีกว่า
'ครั้งนี้แค่สองซี่ ครั้งหน้าได้ร่วงหมดปากแน่...'
"มาแล้วนั่น หน้าหงอยมาเชียว" ภวิศส่งเสียงบอกพี่กับน้อง เมื่อเห็นน้องสาวสองคนกำลังจูงมือกันเดินมาทางที่รถจอดอยู่
"พี่คิมจะทนได้เร้อออ" ภวีย์พูดไม่ทันขาดคำก็เห็นพี่ใหญ่ของบ้านรีบแจ้นลงจากรถเดินไปรับกระเป๋าเป้นักเรียนของน้องสาวทั้งสองมาสะพายไหล่แล้วจับจูงมือน้องคนละข้างเดินมาที่รถ
"เจอกันที่บ้านล่ะ พี่ไปก่อนนะตัวเล็ก น้องแพร" ดรัณภพลงจากรถ แยกกลับไปอีกคันที่จอดรออยู่
สองแฝดโบกมือบ๊ายบายดรัณภพ
"ว่าไงตัวเล็ก ได้ข่าววันนี้สร้างวีรกรรมเหรอ" ภวิศแกล้งแซว
"ปากไม่ดี เพลินเลยต่อยแม่งเลย"
ประโยคที่พ่นออกมาจากปากเล็กๆ ของน้องสาวทำเอาพี่ใหญ่ของบ้านขมวดคิ้วหน้ายุ่ง ใบหน้าเรียบนิ่งติดดุปรายตามองตัวต้นเหตุ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเฌอลิณญ์ไปเอาคำพูดพวกนี้มาจากไหน เขากำชับน้องชายนักหนาเรื่องคำพูดคำจาให้ระวัง เฌอลิณญ์กำลังอยู่ในวัยเรียนรู้ แต่สุดท้ายไม่รู้ไปเรียนอะไรมาถึงได้กลายเป็นแบบนี้
ภวีย์ยิ้มแห้ง หลุบตาต่ำไม่กล้าสบตาพี่ชาย พลางบ่นเฌอลิณญ์ในใจ ตัวเล็กนะตัวเล็ก บอกว่าห้ามพูดคำพวกนี้ต่อหน้าพี่คิมไง!
"เพลินพูดไม่เพราะ" เฌอพัชญ์กระซิบเตือนน้องสาว
เฌอลิณญ์เลิ่กลั่กเหมือนเพิ่งนึกได้ว่าคำพูดเมื่อครู่ของตนน่าจะทำให้พี่ชายคนโตฟังไม่รื่นหูเลยอ้อมแอ้มเปลี่ยนคำพูดใหม่ "มาร์คพูดไม่ดี เพลินเลยต่อยปาก"
"แล้วเจ็บไหม" ภวินท์ถามต่อ ส่วนเฌอลิณญ์หน้าเสียไปแล้วเพราะกลัวโดนพี่ชายดุ
"มาร์คก็ต้องเจ็บสิ ฟันมันหลุดออกมาสองซี่เลยนะพี่คิม" ภวีย์ตอบแทนเฌอลิณญ์ น้องเขานี่มันแน่นอนจริงๆ ไม่ผิดหวังที่อุตส่าห์ไปเรียนศิลปะป้องกันตัวด้วยกันมา
"พี่หมายถึงเพลิน ไปต่อยเขาแล้วมือเราเจ็บไหม"
"..." เฌอลิณญ์กะพริบตาปริบๆ ทำหน้างง ก่อนจะเบะปากหลัง ตั้งสติได้ "เพลินเจ็บ เจ็บจะตายแล้ว แง" แล้วก็เป่าปี่เสียงดังจนภวินท์ต้องจับมือเล็กๆ นั่นมาเป่าเพี้ยงให้หายเจ็บ
"..." เฌอพัชญ์
"..." ภวิศ
"..." ภวีย์
แล้วพูดทำไมว่าห้ามโอ๋น้อง!