เมื่อวันที่ข้าขอพรกับหมาตัวหนึ่ง

อินเหยาผิง เด็กสาวบ้านจนที่อาศัยการเก็บของป่ามาขายในเมืองเพื่อประทังชีวิต หน้าที่นี้ควรเป็นของบิดามากกว่าใช่มั้ย แต่เขากลับหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยเสียอย่างงั้น นางมักรู้เพียงแค่ว่าบิดามีความเก่งกาจเช่นไร แต่ก็ไม่ทำให้นางรู้สึกรักใคร่เขาได้หรอก เพราะชีวิตนี้ยังต้องดิ้นรนเอาตัวรอด ทั้งจากพวกคนคดโกงและพวกคิดไม่ซื่อ
ทว่าเมื่อได้พบกับ เป่าตง สุนัขสีขาวตัวใหญ่ที่มาพร้อมกับความปากเก่ง ความน่ารักทั้งหมดจึงมลหายไปสิ้น แต่ว่าสิ่งที่ทำให้นางยังรับเลี้ยงนั้นไม่ใช่เพราะเป็นหมาที่พูดได้ แต่เป็นเพราะข้อเสนอในการมอบพรให้ต่างหากเล่าที่น่าสนใจ
แม้ต้องแลกมากับการที่เจ้าหมาอ้วนด่าไม่เว้นแต่ละวันก็เถอะ!

แด่ สหายสี่ขาที่ได้พบเจอในชีวิต