จะร้ายจนกว่าจะรัก

ท่านที่ตามมาจากออนไลน์ แนะนำให้อ่านใหม่นะคะ ตอนต้นมีเนื้อหาที่ออนไลน์ไม่มี เดี๋ยวจะงงค่ะ

ซื้อผ่านลิงก์เว็บไซต์จะถูกกว่า IOS นะคะ

จะร้ายจนกว่าจะรัก เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับพี่น้องที่เคยสนิทกันตอนเด็ก แต่ต้องแยกย้ายกันไปเติบโต ก่อนจะกลับมาพบกันใหม่เพราะความต้องการของแม่ๆ ที่อยากให้ลูกๆ เกี่ยวดองกัน

แม่มักจะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ลูกเสมอ แต่สิ่งที่ดีที่สุดของแม่มักไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเขา
เรื่องอื่นคงใช่ แต่เรื่องหัวใจ

แม่บอกเธอเป็นน้อง เขาเป็นพี่ต้องดูแลให้ดี

หึ! พี่น้องท้องชนกันอะดิ

"งั้นบอกมา ทำอะไรปรางบ้าง บอกมาสิ"
"ไม่อยากใช้เรื่องเมาเป็นข้ออ้าง เพราะถึงจะเมาพี่ก็มีสติพาเธอมาถึงที่นี่ ตอนแรกก็จะเอามาทิ้งไว้บนเตียง แต่ปรางบ่นอยากอาบน้ำ ร้องหาแต่อ้อน อ้อน อ้อน แถมยังบ้าบิ่นถอดชุดต่อหน้าพี่ด้วย"
"หา!" คนตกใจตัวเองตาโต พออีกฝ่ายพยักหน้ายืนยัน เธอถึงกับหน้าซีดเผือด
"อื้อ นั่นแหละ นี่ก็กินเหล้าด้วยไง มันเลยมีอารมณ์ เห็นขาวๆ เนียนๆ ทรงโตๆ "
"หยุด ข้ามเลย ตรงนี้ข้าม!"
"หึๆ ไม่เด็กแล้วจริงๆ ด้วย"
"กรี๊ด! หยุด!"
"โอ๊ะ!" เธอกรี๊ดใส่หูไม่พอยังอัดกำปั้นมาที่แขนเขาอีก
"แล้วจบยังไง"
"ก็"
"ก็อะไรเล่า!"
"เลอะเทอะทั้งคู่ แต่พี่ไม่ได้จิ้มเธอนะ"
"ไม่ได้ทำแล้วเลอะเทอะได้ไง ปรางไม่ได้อ่อนต่อโลกนะ อย่ามาโกหก"
"ก็จูบ ใช้ไอ้นี่" เขายกนิ้วขึ้นกระดิก
แต่แค่นั้นหน้าปริยฉัตรก็แดงปลั่งแล้ว ฮือๆ ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนเนี้ย
"แล้วก็"
"แล้วก็อะไร ยังจะมีอีกเหรอ เกินกว่านี้ปรางเสียตัวให้พี่แล้วไหม"
"มันก็ยังไม่ครบกระบวนการ ไม่นับได้ปะ"
"ไอ้พี่ภณ!"
"เออๆ ก็ไอ้ภณคนน้องมันเห็นเธอน่ารักเลยอยากชิมบ้าง แต่มันแค่นิดเดียวนะ สาบานไม่จบกระบวนการแน่นอน"
ริมฝีปากบางเผยอขึ้นลงอยู่อย่างนั้น เลือกคำพูดไม่ถูกเลยว่าควรจะเอายังไงต่อ

พร้อมด้วยกลุ่มแก๊งบ้าบอที่จะมาร่วมสร้างสีสัน ซึ่งแต่ละคน ทรงอย่างเป๊ะ แต่เอ๊ะเรื่องผู้หญิง ชอบเขาแต่ลีลาจัดท่ามาก โบ๊ะบ๊ะๆ เรื่องคนอื่นอย่างเก่ง เรื่องตัวเองอย่างกาก บางคนก็ความพยายามอยู่ที่ไหน ความบรรลัยอยู่ที่นั่น

"อะไรของมึงเนี่ย ท่าทางน่ารำคาญฉิบหาย สาวไม่เอา แดกแต่เหล้า"
"บอกแล้วอารมณ์ไม่ดีไง"
"นั่นแหละ แล้วอะไรทำให้มึงอารมณ์ไม่ดี"
"คุณปราง" วรัญญูยักคิ้วตอบแทน
"เหอะ กูว่าแล้ว ไง จะปฏิเสธไหม"
"ไหนบอกมาช่วยกูทำงาน แต่หายไปกับเพื่อนทั้งวัน"
"มีงานอะไรให้น้องมันทำ ใช้ไอ้เวย์ก็ได้ นั่งว่างทั้งวันเนี่ย อย่าอ้อมโลก กูรำคาญ เสียเวลาแดกเหล้า"
"มึงก็ไม่ต้องสนใจกูไง ไปแดกเหล้าของมึงเหอะ"
"ถ้ากูถีบนายมึงตกน้ำจะว่าไงไอ้เวย์"
"หึๆ" วรัญญูกับจิรภัทรหัวเราะพร้อมกัน
"ชอบน้องแล้วไม่บอกเขาไปดีๆ วะ มาทำงอแงกวนส้นตีนคนอื่นเนี้ย"
ณภณเงียบ มองไปยังวิวเบื้องหน้าหมายคลายความกดดัน "ปรางเป็นเด็กแม่ มึงก็รู้"
"อ้อ ไม่อยากได้ของของแม่อีกแล้วสินะมึงอะ"
"อย่างอื่นไม่อยากได้ แต่อันนี้เหมือนจะอยากได้...ว่ะ..." พอโดนคาดคั้นหนักเข้าเลยต้องยอมรับสารภาพไปเบาๆ
"อยากได้ก็หยิบ นี่ ไอ้ภณ ที่ผ่านมาบางอย่างของแม่มึงอาจไม่ดีสำหรับมึง แต่มันก็ไม่ใช่ทุกชิ้นปะวะ"
"เหตุผลใช้กับเรื่องอื่นได้ ยกเว้นเรื่องนี้นะครับบอส เรื่องนี้ต้องใช้ใจ"
"ถ้าใจมันได้จะแคร์อะไรล่ะพี่ภณ" จิรภัทรสำทับ
"ก็จริงของพวกมึง แต่เขาอาจไม่ชอบกู"
"โว๊ะ ต่อหน้าเขาแม่งโคตรเก่ง ขู่อย่างงั้น แกล้งให้เขากลัวอย่างงี้ เอาเข้าจริงเสือกป๊อด"
"มึงก็พูดได้นี่ไอ้ชัช มึงไม่เคยไม่มั่นใจเพราะผู้หญิงนี่หว่า"
"อ้อ จะให้กูเรียกความมั่นใจให้ไหมล่ะ ได้ มา กูจัดให้ วันนี้คุยกับน้องมันยัง"
"สองสามประโยคเมื่อเช้าก่อนน้องไปหาเพื่อนที่สมุย"
"แล้วหลังจากนั้นมึงได้โทร.หาน้องไหม"
"โทร."
"น้องรับไหม"
"ไม่รับหรอกพี่ชัช ไม่งั้นไม่นั่งหน้าบูดจนถึงตอนนี้หรอก"
"เออ คงรับหรอกเนอะ สาวๆ เต็มบ้านขนาดนี้ คิดจะจีบเขา แต่เสือกจัดปาร์ตี้หนุ่มโสด ไอ้ฟาย"
ยิ่งโดนเพื่อนด่า หน้าณภณยิ่งดำคร่ำเครียด ดูเหมือนปมที่ผูกเองกับมือจะยุ่งเหยิงกว่าที่คิด
"แล้วมึงจะให้กูทำไงอะ ตอนจัดเขาไม่รู้นี่นา แต่เพราะแม่กูไง เวรแท้ๆ"
"ไปจัดการเอง เก่งนักไม่ใช่เหรอมึงอะ"
"อ่าว ไหนบอกจะช่วย"
ชัชพงศ์ถอนหายใจเหนื่อยหน่าย ไม่คิดว่าเพื่อนจะโง่ขนาดนี้ "ปรางงอน ใครต้องง้อ กูมั้ง ไอ้ฟาย"
ทว่าณภณยังขมวดคิ้วไม่เลิก
"หึๆ อะๆ ผมช่วยๆ พี่ชัชกำลังเรียกความมั่นใจให้พี่อยู่นี่ไง"
"ยังไง"
"บอส!" วรัญญูโวยวายอีกคน "คนงอนก็หมายความว่าเขาชอบด้วย โอ๊ย..."
"เหรอ จริงเหรอ" รอยยิ้มข้างแก้มสากเริ่มแย้มบานหลังจากบึ้งตึงมานาน