บัณฑิตชาวนา ขอท่านใต้เท้าโปรดให้อภัย เล่ม 9

ในเรือนรับแขกของวัดฝอกวง เชิงเทียนทั้งสี่ถูกจุดสว่าง
ผ้าม่านข้างเตียงถูกปล่อยลงครึ่งหนึ่งเพื่อบังแสงแยงตา
จี้เส้าอวี๋นั่งอยู่ข้างเตียง แล้วถามจ้าวอวี้ซูที่เพิ่งกลับมาจากดูอาการซ่งจื่อหวนว่า "เขาเป็นอย่างไรบ้าง"
จ้าวอวี้ซูส่ายหัวไปมาแล้วถอนหายใจอย่างหดหู่ "ไม่ค่อยดีเลย หมอว่านก็ยังไม่มา พระที่เป็นหมอช่วยทำแผลให้เขาแล้ว แต่ก็ช่วยห้ามเลือดได้เพียงชั่วคราวเท่านั้น"
ดอกบัวบานทำให้สระน้ำแห่งนั้นมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้ง แต่ก็ยังคงปิดบังดินโคลนและความแห้งเหือดในสระน้ำไม่ได้
ปมในใจของเขา ที่แก้ไม่ออก ก็เพราะว่าเขาสลัดภาพความโหดร้ายที่ผ่านมาไม่ได้
จี้เส้าอวี๋หันไปจะพยุงนางไปที่โต๊ะ แต่กลับสังเกตเห็นว่าสายตาของนางแปลกไปเล็กน้อย
แจ่มแจ้งกระจ่างยิ่งราวกับนางเข้าใจในสัจธรรมแล้ว
นางยิ้มบางให้เขาอย่างอ่อนโยนราวกับสายลมวสันต์เดือนสาม
ในใจเส้าอวี๋เต้นเสียงดังตึกตักขึ้นมาทันที เขาเกิดความรู้สึกที่ไม่ดีนัก
แต่วินาทีต่อมา นางก็ยื่นมือมากอดเอวของเขาเอาไว้ "ข้าคิดถึงพี่มากเลย"
จี้เส้าอวี๋ลูบหลังนางเบา ๆ แววตาลุ่มลึกไม่ยอมสงบ