หวงรัก ฮูหยินหลงยุค

"มู่ซือซือ" สตรีที่มีชีวิตพลิกผันอยู่ตลอดเวลา หลงไปอยู่อีกยุคจนเติบใหญ่ กลับมาก็ยังต้องเผชิญชะตากรรมมากมาย แต่บนความโชคร้ายเหล่านี้ นางกลับมีบุรุษผู้หนึ่งที่รักมั่นเป็นที่สุด คอยอยู่เคียงข้างเสมอ

#ถ้อยคำที่ท่านแม่ทัพกล่าวไว้

"นางเป็นคนรักของข้าไม่ใช่หรือ สตรีที่ทำให้ไทเฮาถึงกับวางยาข้าเพื่อให้ลืม นางคงสำคัญต่อข้ามาก ต่อให้วันนี้ข้าจำนางไม่ได้ แต่ก็ใช่ว่าข้าจะรักนางอีกไม่ได้ หากนางสามารถทำให้คนเช่นข้ากลายเป็นบุรุษที่มีรัก ก็คงไม่ยากที่นางจะทำให้ข้ารักอีกครั้ง"

#เรื่องย่อ

"พี่สะใภ้ปลอดภัยดีใช่หรือไม่" หมิงซีเดินเข้ามาถาม ทว่าพี่ชายนั้นกลับเดินไปนั่งที่ตั่งไม้ไผ่แทน

"ข้าสบายดีเจ้าค่ะ เอ่อใต้เท้าไม่ต้องเรียกข้าเช่นนี้ก็ได้ หลายอย่างมันไม่เหมือนเดิมแล้ว" บอกตามจริง สายตาก็ยังมองไปหาคนที่นางเฝ้ารอจะได้พบ ทว่าพอเห็นความเย็นชาของเขาก็อดปวดใจไม่ได้

"ทุกคนต่างก็บอกว่าเจ้าเป็นสตรีที่ข้ารัก หมิงซีเรียกเช่นนี้ก็ถูกแล้ว ถึงข้าจะจำความรู้สึกไม่ได้ แต่คำบอกเล่าของทุกคนต่างก็กล่าวเป็นเสียงเดียวกันว่าเจ้าเป็นสตรีของข้า เพราะฉะนั้นอย่าเรื่องมาก" คนเคยปากร้ายเย็นชาเอ่ยขึ้น ทำเอาแต่ละคนถึงกับหน้าเสีย

'ลืมเราไปแล้วจริง ๆ หรือนี่' นึกในใจพร้อมกับมองคนตัวโตด้วยสายตาตัดพ้อ ถึงกระนั้นนางก็ไม่ได้โกรธเขา เพราะแน่ใจแล้วว่าเฟิงซีถูกวางยาจริง ๆ
 
"เอ่อ พี่สะใภ้จะไม่เอ่ยถามอันใดหน่อยหรือ" หมิงซีตะล่อมถาม เมื่อเห็นซือซือนั่งนิ่งเกินไป

"ถามได้หรือเจ้าคะ" ย้อนคำของอีกฝ่าย เพราะเห็นคนรักหน้าตาบูดบึ้งดูไม่สบอารมณ์เลย

"จะถามก็รีบถาม อย่ามามัวพิรี้พิไรอยู่ หึ!...นี่หรือคนที่ข้าชอบหาความเป็นกุลสตรีไม่มีเลย ท่าทางเหมือนคนไร้การอบรม ไม่รู้ก่อนนั้นข้าชอบไปได้เยี่ยงไร" คนจำสิ่งใดไม่ได้เอ่ยหยันสตรีตัวน้อยซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามตน

"พี่รอง เหตุใดท่านเอ่ยเช่นนี้" น้องชายรีบท้วง

"ทำใจเถอะท่านแม่ทัพ ก่อนนั้นท่านก็ชอบข้าที่เป็นเช่นนี้ อีกหน่อยท่านก็จะกลับมารักข้าที่เป็นเช่นนี้อีกนั่นแหละ อย่างไรเราก็หนีกันไม่พ้นหรอก" บอกอีกฝ่ายเสียงใส ก่อนจะยกคิ้วให้อีกสองสามที

"ไร้ยางอายที่สุด"


# ถ้าใครชอบภาพประกอบสวย ๆ แนะนำให้โหลดเป็นไฟล์ pdf นะคะ
ถ้าสามารถอ่านขนาดตัวอักษร 18 ได้

กราบขอบพระคุณทุกยอดที่เข้ามาแวะชมนิยายไรท์กันนะคะ
เรื่องนี้ขายเป็นกำไรให้กับนักอ่าน ราคาเบา ๆ ไม่แรงเลยกับจำนวนคำและคุณภาพของนิยาย
รับรองไม่ผิดหวังค่ะ [ซูมู่หราน]