ลุงหมีมีรัก

"ลุงน้ำค่ะ น้ำผึ้งจะไปเปลี่ยนชื่อเป็นปลา"
"ทำไมอยู่ๆ อยากเปลี่ยนชื่อล่ะ" เขาจำได้ว่าตอนเธอยังเด็ก ชอบยิ้มกว้างแล้วบอกว่าเขาเป็นลุงน้ำของน้องน้ำผึ้ง
"ก็นกยังคู่กับฟ้า ปลาจะได้คู่กับน้ำยังไงละคะ"
มหรรณพถึงขั้นหมดคำพูด เขาอายุสามสิบห้ายังพูดจาไม่น้ำเน่าเท่าภุมรินที่เพิ่งจะพ้นวัยรุ่นได้ไม่นาน แล้วยังสายตาเหมือนลุงจอมหื่นที่จ้องจะจับเขาปล้ำอีก นี่มันไม่สลับบทบาทกันเกินไปหน่อยเหรอ
"ลุงว่าน้ำผึ้งกลับไปเป็นเหมือนตอนเด็กๆ ดีกว่านะ" เขาชอบเวลาที่เธอเรียกเขาว่าลุงแล้วอ้อนให้อุ้ม ซึ่งดีกว่าอ้อนให้ทำอย่างอื่น
"ถ้าอย่างนั้นต่อไปน้ำผึ้งจะเรียกลุงหมีแบบเมื่อก่อนนะคะ" เธอตอบรับอย่างว่าง่าย จนเขาเกือบหลงเชื่อว่าเธอยังเป็นเด็กใสซื่อก่อนจะชะงักหัวแทบทิ่มกับประโยคต่อมา
"แล้วเมื่อไหร่ลุงหมีจะกินน้ำผึ้งคะ"
ปฏิกิริยาตอบรับของลุงร่างหมีคือรีบวิ่งหนีโดยไว เขาชอบสาวน้อยตัวเล็กขี้อ้อน แต่เขาไม่ชอบไปนอนคุก


เคยวางจำหน่ายกับสำนักพิมพ์สถาพร ซูก้าบีช ปี 2563