หยุดรักไว้ที่คุณ

"พ่อของหนูภาใช่พี่รึเปล่า" ทันทีที่มีโอกาสได้อยู่กันลำพัง ชายหนุ่มก็ไม่รีรอที่จะถามถึงสิ่งที่ค้างคาใจออกมาทันที เป็นเรื่องนี้ที่มันกวนใจเขามาตลอดทั้งวัน!
"เขาไม่ใช่ลูกของพี่พัชรหรอกค่ะ" ซึ่งเมื่อเขาเลือกที่จะถามกันตรงๆ เอิงเอยก็ยินดีที่จะตอบเขากลับไปตรงๆ เช่นกัน
"เอิงแน่ใจได้ยังไง อาจจะใช่ก็ได้" หน้าหนูน้อยเหมือนเขาออกอย่างนั้น หากแกไม่ใช่ลูกเขา แล้วจะเป็นลูกใครได้อีก!
"ไม่ใช่จริงๆ ค่ะ พ่อของหนูภาคือเข้ม พี่พัชรน่าจะจำได้นะคะ เขาเป็นพ่อของน้องภาค่ะ" เธอยินดีทำทุกอย่าง เพื่อให้เขามั่นใจว่าภารวีไม่ใช่ลูกของเขาจริงๆ อย่างที่เขากำลังเข้าใจผิดอยู่ หรือต่อให้แกจะเป็นลูกเขาจริงๆ เธอก็ไม่คิดว่าเรื่องนี้มันจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้อยู่ดี
"แล้วตอนนี้มันหายหัวไปไหน ทำไมถึงได้ปล่อยให้เอิงเลี้ยงลูกอยู่คนเดียวแบบนี้" เพราะคำตอบของคนตรงหน้าอาจจะพอมีทางเป็นไปได้ เขาถึงยิ่งหงุดหงิดที่ได้รู้ว่าไม่แน่ว่าพ่อของหนูภานั้น อาจจะเป็นผู้ชายอีกคนที่เขายังจดจำมันได้ดี
"เข้มเสียแล้วค่ะ อุบัติเหตุรถยนต์"
เกิดกลายเป็นความเงียบงันขึ้นทันทีที่เขาได้รับคำตอบกลับมาจากคนตรงหน้า และเพราะยังตั้งตัวไม่ทันกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ตรงหน้า เขาถึงตั้งใจว่าจะกลับไปตั้งหลักก่อน
"ยุงพัชรจากลับแล้วเหรอคะ" แม้จะพูดไม่ชัด แต่กระนั้นหนูน้อยก็ยังพยายามที่จะพูด ภาพนั้นทำให้คนมองใจอ่อนยวบ อารมณ์ต่างๆ ที่มีอยู่ก่อนหน้า ก็พลันมลายหายไปจนหมด หลงเหลือไว้แค่เพียงความเสียดายที่ยังคงอยู่ไม่รู้หาย
"พอดีลุงมีธุระ ไว้เราค่อยมาเล่นกันใหม่นะ" นอกจากจะไม่งอแงเหมือนเด็กคนอื่นๆ แล้ว หนูน้อยยังอุตส่าห์ส่งยิ้มหวานมาให้ พร้อมกับมือน้อยๆ ที่โบกบายๆ ไปมาไม่ยอมหยุด
ยิ่งได้เห็น..เขาก็ยิ่งเกิดความรู้สึกบางอย่างขึ้นที่กลางใจ
เขาอยากเป็นพ่อเด็กคนนี้จริงๆ