วาร์ปมาเป็นของกันต์

ศิลปินวาดภาพสุดโด่งดัง มักฝันแปลกประหลาดทุก ๆ คืน หากแต่ฝันนั้นกลับทำให้พบความสุขอย่างคาดไม่ถึง
เขาละเลงปลายพู่กันจรดลงบนผืนผ้าใบหลายร้อยเฟรม สร้างโครงร่างของใครหนึ่งคนขึ้นมาซ้ำ ๆ ทว่ามันกลับไม่มีใบหน้า
คืนหนึ่งเหมือนโชคชะตาถูกกำหนด ร่ายมนตร์ปลดปล่อยใครอีกคนออกมาจากคุกทาสีนั้น
ชีวิตต้องพลิกผันจากหน้ามือเป็นหลังมือ เมื่อมีเด็กหนุ่มมาอ้างว่าเขาสร้างมันขึ้นมาจากผืนผ้าใบทาสีของตัวเอง...
"คุณสร้างผมขึ้นมาเองนะ ไอ้นักวาดโรคจิต"

.....

"ดูเหมือนนายจะชอบคุณชาญนะ"
"คุณชาญ? อ๋อ ชอบสิ" ทิวาตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบไม่ได้คิดอะไร แต่คนฟังกลับรู้สึกใจกระตุกจนเงียบไปอีกครั้ง
"แล้วชอบฉันไหม"
ทิวาหันกลับมามองอย่างฉงน ไม่แน่ใจว่าตัวเองหูฝาดหรืออะไรเข้าสิงกันติทัต ทว่าได้รับการยืนยันเป็นการชำเลืองมาราวกับตั้งตารอฟังคำตอบ
ทิวาอึกอักกลอกตากลิ้งไปมา รู้สึกได้ว่าตอนนี้แก้มตัวเองคงจะแดงคล้ายลูกตำลึงสุก โดนถามซึ่ง ๆ หน้าแบบนี้ใครจะตั้งตัวทัน เขาจึงละล่ำละลักเปล่งเสียงตะกุกตะกักออกไป

......

"ไม่ได้ชอบเพราะคิดแบบนั้น เพราะไม่ว่าวาจะเป็นเขาหรือเป็นใคร ตอนนี้วาก็เป็นของพี่ จำไว้" ปลายจมูกคมสันถูไถไปกับปลายจมูกเล็ก ทิวาหลับตาพริ้มเมื่อได้รับสัมผัสอ่อนโยนก่อนจะถูกโอบกอดไปอีกครั้ง
"แล้วที่ฝันเปียกอะ ฝันว่าได้ปะดีดับโปเยใช่ปะ" ทิวาช้อนตาขึ้นมองอีกฝ่าย เม้มปากแน่นกลั้นหัวเราะในคำพูดของตัวเอง
"เปล่า"
"อ้าวก็เวลาคนเราจะฝันแบบนั้นมันก็ต้องเกี่ยวไหมล่ะ หรือว่าเขาแก้ผ้ามาหาพี่เหรอ"

......

"วา"
"ฮึ? .."
กันติทัตเรียกชื่อคนน้องแล้วรอให้อีกฝ่ายหันมาหา เขาฉกฉวยป้อนจูบละมุนหวานให้ทิวาทันทีโดยไม่แคร์สายตาใคร ความนุ่มหยุ่นประทับลงริมฝีปากสวยได้รูป ทำเอาทิวานิ่งงันตัวแข็งลอยคว้างไปกับบรรยากาศสุดแสนโรแมนติก
"อยู่กับพี่ไปนาน ๆ ได้ไหม"

......