ข้าคือนางร้ายตัวจริง

ความเคียดแค้นชิงชังคือสิ่งที่หล่อหลอมให้หัวใจของนางกร้าวแกร่ง จากสตรีที่ยอมให้คนหลอกใช้จนกลายเป็นสตรีแสนร้ายกาจในสายตาผู้อื่นวันนี้แปรเปลี่ยนเป็นสตรีไร้ใจและเด็ดเดี่ยว ได้เวลาเอาคืนของนางแล้ว!

ทันทีที่เข้ามาถึงห้องกรงที่ทำจากไม้หนาชั้นดี เฉินซีก็ต้องย่นหัวคิ้วให้กับกลิ่นอันน่าสะอิดสะเอียนที่ลอยมาปะทะปลายจมูกอย่างรุนแรง แน่นอนว่าเมื่อชาติก่อนกลิ่นของนางก็ชวนอาเจียนเช่นนี้และนางไม่มีวันลืมมันได้ลง เพียงแต่ยามนี้เมื่อมันมาจากคนที่นางเกลียดชังมันก็ทำให้นางรู้สึกขยะแขยงเหลือเกิน เมื่อนางเดินเข้าไปใกล้ๆร่างที่ไม่ต่างจากซากศพสภาพนางที่ถูกจองจำอยู่ในคุกใต้ดินในชาติก่อนก็เด่นชัดขึ้นมาในสมอง แรงโทสะที่มีเริ่มคุกรุ่นขึ้นมาในอกทุกอย่างมันเริ่มต้นขึ้นมาจากสตรีผู้นี้ ที่ท่านแม่ของนางต้องจบชีวิตลงอย่างน่าสงสารก็เพราะสตรีผู้นี้ ที่นางต้องดิ้นรนเพื่อถีบตนเองให้อยู่สูงขึ้นจนต้องสูญเสียอนาคตที่ดีไปก็เพราะสตรีผู้นี้ วันนี้นางจะเอาคืนทุกอย่างจนหยดสุดท้ายเลยทีเดียว
........................................................................................

แต่นางจะรักเขาได้จริงๆหรือ? นี่คือสิ่งที่นางย้อนถามตนเองในใจ
"ข้ารู้ว่าเจ้ายังไม่มั่นใจในตัวข้าใช่หรือไม่" จู่ๆซือหวงก็ถามขึ้น เฉินซีได้แต่กระพริบตาปริบๆที่เขาถามราวกับอ่านใจนางออก
"ไม่ใช่อย่างนั้นเพคะ"
"แต่สายตาและสีหน้าของเจ้าบอกข้าหมดแล้ว"
"องค์ชาย..."
องค์ชายหนุ่มสบตากับนางแล้วเอ่ยถามขึ้นอีกประโยคด้วยน้ำเสียงจริงจังมากกว่าเดิมว่า "แล้วเจ้าเล่า อยากเป็นพระชายาเพียงคนเดียวของข้าบ้างหรือไม่?"
ครานี้กว่าที่เฉินซีจะประมวลผลได้ครบถ้วนก็ผ่านไปครู่ใหญ่ แก้มนวลมีสีเลือดเข้มขึ้นราวกับตำลึงสุก นี่เขาเอ่ยอันใดออกมา นี่มันจะรีบร้อนเกินไปหน่อยหรือไม่!