ถนนสายหัวใจ

ผมมีเพื่อนรักอยู่คนหนึ่ง รักผู้หญิงคนหนึ่งมาก และเขาเชื่อว่า...มากจนสุดถนนสายหัวใจของเขา เมื่อมาถึงวันที่ผู้หญิงคนรัก...เดินจากเขาไปทั้ง ๆ ที่ยังมีชีวิต หากไม่มีวันหวนคืนกลับมาชั่วนิรันดร์

กว่าเพื่อนของผมจะรู้จัก ‘ค่าแห่งหัวใจ’

หัวใจของผู้หญิงคนนั้น ก็สูญเสียความรักต่อเขาไปแล้ว

เราต่างได้แต่ปลอบหัวใจในฐานะเพื่อน...ความรักนั้นยังอยู่กับเรา แม้จะสูญเสียหัวใจไปก็ตาม

บนถนนสายหัวใจ มากมายที่มนุษย์เดินย่ำเหยียบไปบนหัวใจที่ฉีกขาด ยับเยิน ลุยไปบนเลือดและน้ำตา เพราะมนุษย์ไม่รู้ค่าแห่งหัวใจ

สายเสียแล้ว... เกินวัน ที่ฝันใฝ่

รู้อย่างนี้... จะไม่ ทอดทิ้งขว้าง

สายเสียแล้ว... มิได้พบ ประสบนาง

รู้อย่างนี้... จะไม่ห่าง เจ้าขวัญตา

ถ้อยคำไพเราะสร้อยเศร้าใน ‘ถนนสายหัวใจ’ นี้ มาเหมาะเจาะกับเพื่อนของผมโดยบังเอิญ และคุณ ภาวัช หรือ ‘ไอ้ภา’ ของไอ้มะเฟืองในเรื่องนี้ก็คงเช่นกัน

ความที่มันเป็น ‘คู่ซี้’ กัน

ความที่มันสนิทสนมกัน เฮไหนเฮกัน

ทั้งชีวิต บางทีเราก็ละเลยอารมณ์บางอย่างในตัวเอง เราพยายามมองข้าม พยายามทำลืม ๆ ไปว่า ในความรู้สึกผูกพันในฐานะ ‘คู่ซี้’ เงาบาง ๆ ของความรัก ค่อย ๆ เบียดเข้ายึดหัวใจของคนสองคนไว้แล้ว และอย่างมั่นคงที่สุด

เราลืมได้อย่างไรว่า เรารักกันอย่าง ‘คนรัก’ได้

หากอะไรไม่สำคัญ ภาวัชแน่ใจเสมอ ไอ้มะเฟืองเป็นสมบัติของมัน ไอ้มะเฟืองอาจจะน้อยใจ เสียใจ แต่ ‘ใจ’ ของมันเป็นของเขา

ถนนสายหัวใจของมันไม่เคยมีใครอื่นนอกจากเขา

วันหนึ่ง...มันเดินตามหาเขา และวันนี้...เขาเดินตามหามันบ้าง ภาวัชมั่นใจ...สุดถนนสายหัวใจนี้ มี ‘หัวใจของเขา’ รออยู่ ณ ที่นั่น

“มนุษย์รู้ว่า...หัวใจของตัวเองอยู่ที่ไหน ในไม่ช้าร่างกายก็จะตามไปอยู่กับหัวใจจนได้”



วันนี้... ฉันเดิน มาไกล

วันนี้... พบแล้ว ไม่เหินห่าง

วันนี้... เราจัก ร่วมทาง

วันนี้... เราต่าง รู้จักใจ



วันนั้น ผมแอบส่งแรงใจให้รักของเพื่อนมีหวัง

วันนี้ ภาวัชก็เพื่อนผม ผมแอบส่งกำลังใจให้ ‘ไอ้ภา’ ไปให้สุดถนนสายหัวใจของเขา ด้วยความที่ผมจับใจใน ‘ไอ้มะเฟือง’ เหลือเกิน ผมไม่อยากเห็นน้ำตามัน และผมมั่นใจ....ใจไอ้มะเฟือง หญิงร่างบางตัวน้อยของผม หัวใจมันมั่นคง...มันรัก ‘ไอ้ภา’ ของมันเช่นกัน

รักสุดถนนสายหัวใจของมันนั่นแหละ

เฟื่องฉัตร-ภาวัช ความรักยังอยู่กับเราเสมอความรักไม่เคยไปไหน ตราบที่เรารู้คุณค่าแห่งหัวใจ





รักไม่เคยไปไหน รักอยู่เคียงคู่กับหัวใจเสมอ