สามีใหม่ข้าเป็นคนคลั่งรัก!!!

" เจ้าได้ครอบครองตำแหน่งฮูหยินเอกแล้วอย่างไรเล่า ในเมื่อในใจของท่านพี่ไม่เคยมีเจ้าอยู่เลยแม้นแต่น้อย " คำพูดเย้ยหยันเช่นนี้เขาได้รับจากนางทุกวันจนชินชาเสียแล้ว


" หากเป็นไปได้ข้าก็อยากยกเลิกสัญญาหมั้นหมายนั้น ข้าไม่ได้อยากแย่งตำแหน่งที่ควรเป็นของเจ้าแม้นแต่น้อยซูเม่ย " หยาดน้ำใสๆไหลนองอาบสองแก้มอย่างน่าสงสาร


" ร้องไห้เจ้าจะร้องทำไมกันคนที่ต้องเสียใจควรเป็นข้าไม่ใช่เจ้า เจ้าแย่งท่านพี่จางหมิ่นไปจากข้าเจ้าแย่งตำแหน่งฮูหยินแม่ทัพไปจากข้า เป็นเพราะเจ้าที่พรากทุกอย่างที่ควรจะเป็นไปจากข้า " เสียงด่าทอดังไปทั่วเรือนไผ่เขียว



เพี๊ยะ!! เสียงฝ่ามือกระทบลงบนใบหน้าขาวซีดอย่าแรง จนร่างบอบบางล้มลงไปกองกับพื้นรอยฝ่ามือสีแดงปรากฏขึ้นทันที ตรงมุมปากมีเลือดสีแดงสดปรากฏให้เห็น แรงตบที่ใส่จนเต็มแรงทำให้ใบหน้าปรากฏรอยบวมช้ำทันที


" ซูเม่ยข้าขอโทษ " ถูกกระทำจนเจ็บเจียนตายแต่เจ้าตัวยังไม่เคยกล่าวโทษผู้ใดแม้นแต่น้อย


" เจ้าสมควรตายไปเสียอยู่ไปก็ไร้ค่า " นางมองคนตรงหน้าที่นั่งร้องไห้จะเป็นจะตายด้วยความสมเพชแล้วเดินจากไปอย่างไม่ไยดี


ใช่เขามันตัวไร้ค่าเกิดมาก็พรากลมหายใจผู้ให้กำเนิดไปในทันทีมันเป็นตราบาปที่เขารู้สึกผิดไปชั่วชีวิต หากไม่ใช่เพราะสัญญาหมั่นหมายของทั้งสองตระกูลคิดหรือว่าเขาจะยอมแต่งเข้าจวนแม่ทัพแห่งนี้ บุรุษก็ไม่ใช่สตรีก็ไม่เชิงเกิดมาเป็นเกอใครจะยินยอมแต่งด้วยอย่างเต็มใจ ใครกันที่จะยอมรับเป็นฮูหยินอย่างออกหน้าออกตา


เกอเช่นพวกเขาอย่างมากก็เป็นเพียงอนุหรือนายบำเรอท้ายจวนเท่านั้น สมควรแล้วที่จะถูกเฉดหัวมาอยู่เรือนท้ายจวนตั้งแต่คืนแรกที่เข้าหอ แล้วมันใช่ความผิดของเขาหรือไรที่มีชะตากรรมเช่นนี้ หากไม่อยากแต่งแล้วทำไมไม่ยกเลิกการหมั่นหมายไปเสีย เหตุใดคนพวกนี้ต้องเอาเขามาทรมานเช่นนี้ด้วย


" จับตัวมันเอาไว้ " จบคำของอนุคนโปรดบ่าวชายสองคนก็ตรงเข้าจับร่างคนตรงหน้าเอาไว้ทันที


" ปล่อยนี้เจ้าคิดจะทำอะไร " อวี้เมิ่งพยายามดิ้นรนให้หลุดพ้นจากการถูกตรึงร่างเอาไว้


ขวดยาสีขาวนวลถูกดึงออกจากชายผ้าคนตรงหน้าพร้อมทั้งมือเรียวที่ตรงเข้ามาบีบปากกระจับขาวซีดของคนตรงหน้าเอาไว้ น้ำยาสีขาวใสไร้กลิ่นที่มีรสชาติขมไปทั่วทั้งปากกำลังไหลลงคอของอวี้เมิ่งช้าๆ ในขณะที่ยากำลังไหลไปตาลำคอความปวดแสบปวดร้อนก็ไหลผ่านไปด้วยจนอวี้เมิ่งรับรู้ได้ ไม่ต้องรอดูผลลัพธ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นคนทั้งหมดก็ทิ้งร่างบางเอาไว้ภายในเรือนไผ่เขียวเพียงลำพัง


ร่างบางนอนดิ้นทุรนทุรายไปมาอยู่บนพื้นห้องเย็นเฉียบ เลือดสีแดงสดไหลออกจากดวงตากลมโตสีสนิมจนกลายเป็นสีแดง ลิ่มเลือดถูกกระอักออกมาเป็นกองจนดูน่ากลัว ภายในร่างร้องเหมือนถูกเปลวไฟแผดเผา ริมฝีปากบางเริ่มกลายเป็นสีม่วงตามเล็บมือเล็บเท้ามีโลหิตไหลออกมา ร่างทั้งร่างอาบย้อมไปด้วยเลือดจนอาภรณ์สีฟ้ากลายเป็นสีแดงสด


พิษของหญ้าเพลิงกาลกัดกินอวัยวะภายในช้าๆ คนถูกพิษกรีดร้องเสียงโหยหวนไปทั่วเรือน ถึงกระนั้นก็ยังไม่มีใครสนใจมาดูที่เรือนไผ่เขียวแม้นแต่คนเดียว นานนับชั่วยามเสียงกรีดร้องก็สงบลงเหลือเพียงร่างไร้วิญญาณที่นอนแน่นิ่งอยู่ที่พื้นห้อง สิ้นสุดกันทีกับความทุกข์ที่เขาได้รับมาทั้งชีวิต