รักแรกของเลโอ…I Adore Julin

รักแรกที่ใคร ๆ บอกว่าลืมยาก สำหรับเลโอ มิลเลอร์แล้ว มันไม่ได้ลืมยาก เพราะเขาไม่คิดที่จะลืมเลยต่างหาก

"เสียใจนะ" เลโอพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจอย่างปิดไม่มิด ก่อนเสสายตามองไปทางอื่น จูหลินรีบหันไปมองหน้าเขาทันที ก่อนจะได้เห็นใบหน้าน้อยใจของเขา "นึกว่าจูอยากกลับมาคุยกับเราเหมือนที่เราอยากเสียอีก"
"..."
"เราคิดไปเองเหรอ" เลโอพูดแล้วถอนหายใจ จูหลินจึงรู้ได้ว่าเจ้าตัวเพียงแค่แสดงเท่านั้น และเมื่อได้เห็นท่าทางที่ไม่ค่อยมีให้เห็นอยู่บ่อย ๆ เข้า จูหลินจึงอดที่จะหัวเราะไม่ได้
"เป็นคนแบบนี้เหรอ" จูหลินว่าด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ แต่ถึงอย่างนั้นคนที่เก๊กท่าทำเหมือนน้อยใจก็ยังไม่ยอมหันมามองหน้ากันอยู่ดี "เลโอ"
จูหลินขยับเข้าไปใกล้แล้วสะกิดแขนของอีกฝ่ายเบา ๆ ขณะที่เลโอยังคงมองไปทางอื่น ไม่ยอมมองหน้าเขาสักที
"..."
"โอเค เราขอโทษที่หลบหน้าเลโอ แต่อย่างที่เราบอก เรากลัวเลโอเสียชื่อเสียง โอเค ๆ เลโอไม่ใช่ดาราไม่เสียชื่อเสียงอยู่แล้ว เราขอโทษที่คิดเองเออเอง" จูหลินว่าอย่างรู้สึกผิด ยอมรับผิดจริง ๆ ที่ตัวเองเอาแต่คิดเองเออเอง
"อือ" เลโอพยักหน้ารับอย่างพึงพอใจ
"หายงอนเราได้ยัง" เมื่อเห็นว่าเลโอยอมหันมามองหน้ากันแล้ว จูหลินจึงถามยิ้ม ๆ
"ไม่ได้งอน" เลโอขมวดคิ้วเข้าหากัน เขาไม่ได้งอนสักหน่อย แค่น้อยใจเฉย ๆ เอง
"ไม่จริง" จูหลินเถียงขึ้นทันที ท่าทางเมื่อครู่มันงอนกันชัด ๆ
"มีความผิดอยู่นะ" เมื่อไร้หนทางสู้เลโอจึงใช้ไม้ตายนี้ขึ้นมาขู่
"อ้าว" จูหลินหัวเราะเบา ๆ "ดีกันนะ"
นิ้วก้อยเล็กถูกยื่นออกไปด้านหน้าคนตัวสูงพลางขยับไปมา เลโอเหล่มองนิ้วก้อยนั้นก่อนจะถอนหายใจแล้วยอมยกนิ้วก้อยของตัวเองขึ้นมาเกี่ยวด้วย
"เห็นว่าง้อหรอกนะ"