ย้อนเวลามาเป็นภรรยาแสนชังของแม่ทัพรั่ว *ฉบับแก้ไขคำผิด

ชะตาทำให้เธอต้องตายตั้งแต่อายุยังน้อย แต่สวรรค์กำหนดให้ฟู่หลินหลินนั้นได้ข้ามทะลุมิติไปอยู่ใต้ร่างของท่านแม่ทัพรั่วเฉิน ที่เขาเกลียดเธอเพราะคำว่าเธอคือของบรรณาการ และเมียเชลย
แต่เกลียดอย่างไรท่านถึงได้จับกดข้าบ่อยเหลือเกิน

เรื่องนี้ไม่มีอะไรมาก แค่เตรียมใจสั่น เพราะท่านแม่ทัพกินจุมาก นิยายเรื่องนี้เป็นจินตนาการของผู้เขียน ไม่อิงประวัติศาสตร์นะคะ

+++++++
นางผวากอดรัดร่างของเขาที่ทาบทับลงมากอดรัดนางแน่น ๆ เช่นกัน คนทั้งคู่หายใจโกยเอาอากาศเข้าปอดอย่างหนัก ช่างเป็นอะไรที่เสพสุขสมใจของเขายิ่งนัก
บุรุษผู้นั้นสุขสมกับการครอบครองและได้บอกให้นางได้รู้ว่าได้ตกเป็นภรรยาของเขาอย่างสมบูรณ์แล้ว
ต่อมาเขาก็ได้เอนกายลงบนเตียง นอนก่ายกอดเคียงข้างกายฟู่หลินหลิน แล้วหายใจสม่ำเสมอคล้ายคนหลับ เสียงหายใจแผ่วเบาของเขา ทำให้นางรู้สึกกลัวเล็กน้อย ที่ว่ากลัวคือ... กลัวว่าเขาจะลุกขึ้นมาทำอะไรตนเองอีก
"นี่คืออะไรกันแน่ ทำไมข้าถึงมาโผล่ที่นี่ บนเตียงหลังนี้ ที่มีบุรุษผู้นี้อยู่ด้วย แล้วข้าก็เสียตัวให้เขา โอ้... สวรรค์ช่างแกล้งข้า เอ๊ะ! หรือว่านี่เป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้น" ฟู่หลินหลินบ่นพึมพำ นางก็ใช้นิ้วมือหยิกตามร่างกายของนางปรากฏว่าก็รู้สึกเจ็บตามปกติ
"โอ๊ะ โอ๊ย..."
นี่ไม่ใช่ความฝัน... ถ้าไม่ใช่ความฝันแล้วเป็นอะไรไปได้เล่า ฟู่หลินหลินงงงวย ยิ่งคิดยิ่งเป็นกังวล จึงได้พยายามเค้นความทรงจำที่มีออกมา
บนเขา กับครอบครัว หล่น ร่วง ตกเหว โอ้! ฉันตกเขา ใช่แล้ว... ตกลงมาจริง ๆ
ฟู่หลินหลินได้แต่นอนตาค้าง วังวนความคิดยังเห็นจัง ๆ จะจะครอบครัวที่จากมา แม่... น้ำตาค่อย ๆ ไหล แม้จะไม่เข้าใจว่าจริงคือจริง จริงหรือว่าฝันไป
+++++