สุดที่ร้ายของท่านประธาน

"ถ้าไม่รีบกลับมา ลูกรักโดนยึด" ปกป้องยื่นคำขาด
"เป็นถึงท่านประธาน ไม่รู้หรือไงว่าเวลารับงานมันต้องเซ็นสัญญา ความเสียหายไม่ใช่แค่เรื่องเงิน แต่มันบ่งบอกถึงนิสัยห่วยๆ ด้วย แล้วอีกอย่าง พี่ปกเอาสิทธิ์อะไรมายึดลูกของปิ่น" ปิ่นมุกอาละวาดกลับมา
"สิทธิ์ของพ่อไง" ปกป้องเดินไปหยิบเบียร์ในตู้เย็น ก่อนจะออกไปยืนที่ระเบียง เสียงถกเถียงจะได้ไม่ดังให้ลูกรักได้ยิน
"ให้หูบี้ๆ มายังจะภูมิใจอีกเหรอ ถึงว่าสิว่าไอ้จุดบอดเดียวบนความสวยงามระยิบระยับนี่มาจากไหน ที่แท้ไอ้หูบี้ อี๋บู้นี่เป็นผลงานของพี่ปกนั่นเอง โตขึ้นปิ่นจะพาลูกไปทำศัลยกรรมใบหู จะได้ไม่มีจุดด่างพร้อยให้เกะกะตา"
"ก็ตอนทำกระแทกแรงไปหน่อย ใครจะไปรู้ว่าผลจะออกมาแบบนี้" ปกป้องสำนึกผิดเล็กน้อย
"ก็ไม่แปลก เพราะตอนทำพี่ไม่ได้คิดว่าจะทำลูก ฉะนั้นตอนนี้ก็หยุดเรียกร้องได้แล้ว ถอยไปยืนตรงตำแหน่งลุงเสียดีๆ" ปิ่นมุกเองก็เดินออกมาจากสตูดิโอ เธอยกมือให้กับเจฟฟรีย์ นายแบบฝรั่งที่มาเฝ้าตนเองเพื่อขอเวลาส่วนตัวออกไปโทรศัพท์
"ใครว่าได้แต่อี๋บู้ไป สมองไง ลูกรักฉลาดมาก มีความคิดสร้างสรรค์ แกได้มันสมองในส่วนที่หยักมาก เข้มข้นมากจากพี่ไปเต็มๆ"
"โอ้โห ไอ้หน้าหมูเอ๊ย ปิ่นอุ้มท้องไปเรียนหนังสือทุกวัน ความรู้มันซึมผ่านทางผนังหน้าของท้องปิ่นนี่ แล้วปิ่นก็สอนทั้งไทย อีสาน อังกฤษ จู่ๆ จะมาเคลมเอาความฉลาดไปเป็นผลงานของตัวเองเหรอ" ปิ่นมุกไม่ยอมแพ้
"พี่จะให้ลูกรักอยู่กับพี่" ปกป้องพูดแบบกำปั้นทุบดิน
"ยังไม่สำนึกอีก พี่ปกรู้ไหม ตอนท้องน่ะ ปิ่นทั้งแพ้ท้อง กินไม่ได้ นอนไม่หลับ แต่ปิ่นก็ฝืนไปเรียน ต้องคอยทาท้องไม่ให้ลาย คลอดเสร็จหนังหน้าท้องย้วยยาน ปิ่นก็ต้องบริหารร่างกายอย่างหนักเพื่อกระชับรูปร่างมาทำงานเลี้ยงลูก เวลานอนก็ไม่ได้นอน ต้องเช็ดขี้เช็ดเยี่ยว ป้อนนมจนนมเบี้ยวไปข้างนึง เดินอุ้มทั้งวันทั้งคืน จู่ๆ พี่ปกจะมาฉกเอาลูกรักไปเนี่ยนะ มันจะสบายไปไหม" ปิ่นมุกเดือดดาลขั้นสุด หอบหายใจแรงจนหน้าอกกระเพื่อม
"ตอนนี้นมปิ่นยังเบี้ยวอยู่หรือเปล่า ไหนขอดูหน่อย" ปกป้องตกใจและสะดุดใจตรงนี้ มันเป็นความรู้ใหม่ที่เขาไม่เคยได้ยิน
"โว้ย ไม่จำเป็นต้องรู้ต้องเห็นไปซะทุกเรื่องหรอก" ปิ่นมุกโวยวายใส่เขา ปล่อยให้ความสงสัยของปกป้องค้างคาไว้แบบนั้น

***เด็กพูดไม่ชัด แต่อ่านเข้าใจค่ะ***