เทพบุตรหัวใจห้าวรัก (หนังสือเสียง)

อารัมภบท

แสงยามบ่ายสาดเข้ามา ลมเย็นสบาย
กลิ่นหอมของดอกไม้พันธุ์ไทยที่ปลูกเอาไว้ข้างเรือน
ดูเหมือนจะช่วยเสริมบรรยากาศน้ำชายามบ่ายให้มีมนต์ขลังยิ่ง
ขึ้น
ภีมวัจน์มองหน้าเพรียวเนียน
ไร้เครื่องสำอางปกปิดความอ่อนละเอียดใสราวทารกของ
นวลแก้มปลั่ง พอตาสบตา
เขาก็ได้เห็นร่องรอยขวยเขินวาบไวที่ดวงตาคู่ใหญ่สีน้ำตาลใสส
วยทั้งคู่
เขาปลอดโปร่งใจ เห็นว่าถึงเวลาเสียทีที่เขาจะเปิดประตู
หน้าต่าง ทุกห้องแห่งกล่องดวงใจ
เพื่อให้หญิงสาวที่ยังไม่เต็มสาวเบื้องหน้าได้มีโอกาสเรียนรู้ในค
วามเป็นไปของอารมณ์อ่อนหวานลึกซึ้งที่เขามีต่อหล่อน
เขาจะให้เวลาหล่อน ได้รู้จักตัวตนแท้จริงของเขา
ให้หล่อนค่อยๆ ซึมซับว่าที่หล่อนเคยเห็น
เคยรับรู้มาเกี่ยวกับตัวเขานั้นเพียงแค่ผิวเผิน

เขาปรารถนา...มีความตั้งใจอย่างแรงกล้า
ที่จะให้หล่อนได้รู้จัก รู้ใจ
รู้ซึ้งในแก่นอารมณ์ความรู้สึกที่เขาไม่เคยมีต่อหญิงใดมาก่อน
หล่อนเป็นคนแรกที่พิสูจน์คำพูดของพ่อเขาให้เป็นจริง
‘เมื่อไหร่ที่ภีมเจอผู้หญิงที่ใช่ อย่างที่พ่อเจอแม่ของภีม
ภีมจะรู้เองว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นขณะนั้น
แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับที่เราเคยรู้สึกต่อผู้หญิงอื่นๆ
ที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิต... พ่ออธิบายไม่ถูกหรอก
รู้แต่เพียงว่าเหมือนมีแสงตะวันส่องขึ้นที่กลางใจ
พร้อมกันนั้นก็รู้สึกปั่นป่วนในอกใจเต้นแรงขึ้นราวกับมีกบเข้าไป
กระโดดอยู่ข้างใน... มันหวามอยู่ลึกๆ
แล้วก็แทบจะสำลักความหวานที่พุ่งขึ้นมาเลยละ ลูกเอ๋ย’
พ่อครับ... เขาเรียกบิดาอยู่ในใจ
ผมรู้แล้ว... ถึงความรู้สึกที่พ่อเคยพยายามจะอธิบายกับผม
เมื่อพ่อรู้ตัวว่ารักแม่

โปรย

“เกิดเรื่องอะไรหรือครับ พี่ณิช”
“ยายจุ๊บจ้ะ ภีม... ยายจุ๊บเอาม้าออกไปตั้งแต่บ่ายโมงเศษๆ
บอกพี่ไว้ว่าจะกลับไม่เกินบ่ายสองครึ่ง

นี่มันเลยสี่โมงไปตั้งเกือบสิบนาที แล้วเมื่อตะกี๊นี้เอง
เด็กเข้ามาบอกว่าเจ้าจาฮังกีร์กลับมาหลังเปล่า”
“จุ๊บเอาม้าไปทางไหน พี่ณิชรู้มั้ยครับ?”
ภีมวัจน์ถามเร็ว อกใจเขาร้อนรุ่มยิ่งกว่าถูกไฟสุม
“ปกติเขาจะพาม้าไปวิ่งในทุ่งที่เป็นแอ่งกระทะ
ที่อยู่ด้านไร่กังสดาล แต่ก็มีเหมือนกันที่เลยไปถึงชายเขา
เฉียงออกไปทางด้านตะวันตก เลยแอ่งกระทะไปอีกไม่ไกล”
ภีมวัจน์กระโดดขึ้นหลังเจ้าจาฮังกีร์
และควบออกไปทันทียังทิศทางที่คิดว่าหญิงสาวไปที่นั่น
เขามาถึงบริเวณที่ราบแอ่งกระทะ ชักม้าวนไปรอบๆ
บริเวณกว้าง ไม่มีร่องรอยว่า
เจ้าของเจ้าม้าเลือดผสมสายพันธุ์ดีอย่างเจ้าจาฮังกีร์จะอยู่แถวนั้
น
ชายหนุ่มก้มลงลูบขนแผงคอม้าเบาๆ
พูดกับมันราวกับมันรู้ภาษา
“จาฮังกีร์... นายเจ้าอยู่ที่ไหน พาไปทีซิ”
เจ้าจาฮังกีร์ทำเสียงครืดในคอ ยกหัวสูง
ทำท่าส่ายจมูกร่อนๆ
มันขยับเท้ากุบกับๆ อยู่กับที่
หันซ้ายหันขวาอยู่พักหนึ่งก่อนหันหน้าไปยังทิศที่มองเห็น
เขาสูงยืนทะมึนไกลๆ
พอชายหนุ่มกระทุ้งส้นเท้าเข้าที่สีข้าง
มันก็ทะยานตัววิ่งไปข้างหน้าราวธนูพุ่งจากแหล่ง
ภีมวัจน์รู้สึกได้ถึงเสียงลมที่ปะทะเข้ากับใบหน้า
เขาเคยบังคับม้าที่ว่าพยศมามากต่อมาก
แต่เขาบังคับเจ้าจาฮังกีร์ไม่ได้ขณะที่มันห้อเหยียดเต็มฝีเท้า
ที่พอทำได้คือประคองตัวเอง และกำบังเหียนให้มั่นมือ

เขาไม่พยายามจะหยุดมัน
เพราะดูลักษณะท่าทางเจ้าจาฮังกีร์มันไม่ได้วิ่งเตลิดเพราะ
ความคึกคะนอง แต่พุ่งไปข้างหน้าอย่างมีจุดหมายปลายทาง
ประมาณห้าถึงหกนาที
ภีมวัจน์ก็รู้ว่าเจ้าจาฮังกีร์กำลังจะพาเขาไปที่ใด
อาชาแสนรู้หยุดกึก เมื่อใกล้ถึงแนวป่าละเมาะ
“นายเจ้าอยู่แถวนี้รึจาฮังกีร์”
ภีมวัจน์ก้มลงถามม้าราวพูดกับคน
เจ้าจาฮังกีร์ไม่ตอบ เพราะมันพูดภาษามนุษย์ไม่เป็น
แต่มันก็ส่งสัญญาณให้เขารู้ว่ามันพามาถึงแล้ว
ที่ที่นายสาวของมันคงจะอยู่ไม่ไกล
ภีมวัจน์นิ่ง ตั้งใจจับสรรพเสียงต่างๆ
สักพัก คิดว่าได้ยินเสียงหนึ่งแว่วๆ แต่พอเงี่ยหูตั้งใจฟัง
เสียงนั้นก็เงียบไปจึงคิดว่าหูฝาด
เขาบังคับม้าเดินวนเป็นวงกลมในลักษณะทำรัศมีกว้างออกเรื่อย
ๆ เมื่อคิดว่าได้ยินเสียงที่คิดว่าได้ยินแต่แรก
จึงรั้งบังเหียนให้ม้าหยุด
ประมาณสองสามอึดใจ เสียงแว่วๆ นั้นก็ดังมาอีกๆ
เป็นเสียงคนครางแผ่วๆ ก่อนทุกอย่างจะคืนสู่ความเงียบ
เขาลงจากหลังม้า
เพราะค่อนข้างแน่ใจว่าเสียงนั้นดังมาจากทางขวามือ
ไม่ไกลนี้เอง อาจจะอยู่หลังพุ่มไม้
ภีมวัจน์ก้าวเร็วๆ ไปยังพุ่มไม้ แต่ไม่พบสิ่งใด
ยืนนิ่วหน้าอยู่พักหนึ่งก็ได้ยินเสียงพูดกึ่งคราง
ห่างพุ่มไม้ที่เขายืนอยู่ เฉียงไปทางทิศตะวันออก
เสียงนั้นเรียกชื่อเจ้าจาฮังกีร์
เขาแทบกระโจนไปยังจุดที่มาของเสียงเรียกชื่อเจ้าม้าแสนรู้
ทั้งที่ยังมองไม่เห็นตัวคน แล้วเขาก็ได้รู้ว่าทำไมจึงมองไม่เห็น

ร่างบางอรชรนอนเหยียดอยู่ในร่องกว้างราวๆ สองฟุต
ตาปิดอยู่ลืมขึ้นทันที
เมื่อเขาก้าวเข้าไปบังแสงตะวันที่กำลังคล้อยลงทางทิศตะวันตก
“เป็นไงบ้าง ตกม้าใช่มั้ย เจ็บมากหรือเปล่า”
ถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นว่าหน้าเพรียวนั้นค่อนข้างซีด
“ไม่รู้สึกเจ็บเท่าไหร่หรอกค่ะ เว้นแต่เวลาขยับตัว”
“เจ็บตรงไหน ขาหรือว่า...”
“จุ๊บถูกยิงค่ะ พี่ภีม”
ภีมวัจน์ชะงัก ตกตะลึงอยู่ครู่ใหญ่กับเสียงพูดอ่อยๆ
ทั้งนี้ไม่ใช่เพราะหญิงสาวเรียกเขา“พี่ภีม”

ฝากเรื่องของพี่ภีม
ลูกชายจอมแสบของพ่อเลี้ยงภาวัสด้วยนะคะ