บุหงาส่าหรี

เมื่อครอบครัวของเขาต้องแยกทางกัน ดอกพุด ก็กลายเป็นคนที่ถูกเกลียดจากผู้เป็นมารดาที่ให้กำเนิด เพียงเพราะเขาเป็นลูกของพ่อ ทั้งแม่และครอบครัวใหม่เขาไม่ชอบหน้าของผม เขาไม่แม้ที่จะเห็นว่าผมเป็นลูกของเขาเลยด้วยซ้ำไป

ชิวิตนี้เขาไม่อาจทนต่อความทุกข์ทรมานนี้ได้ เขาเหนื่อยกับมันมากพอแล้ว จนบางครั้เขาเองก็อยากที่จะตายๆไปจากโลกใบนี้ซะให้สิ้น 

วิธีเดียวที่จะทำให้เขานั้นพ้นจากความทุกข์ที่เป็นอยู่นี้ไปได้ คงต้องเป็นความตายที่จะทำให้เขาหลุดพ้นจากความทุกข์นี้ 

' ดอกพุดไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อไปแล้ว เชิญแม่อยู่กับคนที่แม่รักไปตามสบาย '



ผกาย ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ เขาทำหน้าที่เป็นบ่าวไพร่ในเรือนท่านออกญาศรุต ออกญาท่านมีบุตรชาย นามว่า จอมทอง เขาเป็นชายหนุ่มร่างบาง ที่มีโรคภัยไข้เจ็ยมาตั้งแต่ยังเล็ก เขาจึงถูกกักบริเวณไม่ให้ออกมาภายนอกเรือนเด็ดขาด แม้แต่บ่าวไพร่ยังมิเคยพบหน้าร่างบางมาก่อน 

แต่เพราะวันนึงออกญาท่านได้มีรับสั่งให้ผกายไปรดนั้นต้นบุหงาแถวๆเรือนของท่านจอมทอง แต่ในระหว่างที่เขารดน้ำต้นไม้อยู่นั้น เขาก็ได้กลินหอมของอะไรบางอย่าง พอเขามองให้ดีแล้ว ตนก็พบกับหนุ่มร่างบาง ที่กำลังถือดอกไม้แล้วมองออกมานอกหน้าต่าง 

ทั้งคู่สบตากันยาวนานและเนิ่นนาน พอเหตุการณืเช่นนี้เกิดขึ้น มันทำให้ผกายพึ่งรู้ว่า

' เพียงแค่สบตา ก็สามารถทำให้เราตกหลุมรักได้ '