ดวงใจ คิมหันต์

"จะไปไหนครับ...คุยกันก่อนสิ" เสียงนุ่มเอ่ยถามที่ข้างใบหู



"ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณค่ะ...ปล่อยน่ะค่ะ" พระพายเริ่มดีดดิ้นอยู่บนตัก



มือหนาลูบไปที่หนาท้องของเธอ แล้วเลื่อนต่ำลงมาที่รอแผลเป็นที่เขาเคยเห็น แล้วเอ่ยถามขึ้นทันที "เด็กคนนี้คือลูกของพายเหรอ แกเป็นลูกของเราใช่ไหม"



"อะไรทำให้คุณมั่นใจขนาดนั้น! พิพิมคือลูกของฉันคนเดียวค่ะ" พระพายพูดขึ้นมาทันที



"พาย!...มนุษย์เราไม่มีความสามารถพอที่จะทำลูกคนเดียวให้เกิดมาได้หรอกน่ะ ถ้าไม่มีน้ำเชื้อของผู้ชายร่วม...และพี่ก็มั่นใจสิว่านี่คือลูกของเรา" เสียงนุ่มเอ่ยขึ้นมา พร้อมมือหนาลูบไปที่ศรีษะเล็กนั้นเบาๆ อย่างเอ็นดู



"..." หญิงสาวไม่เอ่ยตอบอะไร ครั้งจ้องหน้าลูกสาวทีไร น้ำตาก็พลอยไหลออกมา



มือหนาเลื่อนขึ้นมาซับน้ำตาให้แก่หญิงสาวบนตักอย่างอ่อนโยน



"ขอโทษน่ะ...สำหรับทุกอย่าง ที่ดูแลพายไม่ดี ไม่ได้อยู่ในทุกช่วงเวลาของพายกับลูก และขอโทษน่ะ ที่พี่ไม่พยายามตามหาพายเลย ทั้งๆ ที่มันไม่เกินความสามรถของพี่เลย พี่ขี้ขลาดเอง จากนี้ไป ให้โอกาสพี่ได้แก้ไข ได้ทำหน้าที่สามี และหน้าที่พ่อนะครับ" เสียงนุ่มเอ่ยบอกอย่างรู้สึกผิดต่อหญิงสาว



"หมายความว่ายังไง?" หญิงสาวเลิกคิ้วมองไปคิมหันต์



"ก็หมายความตามที่พูดนั้นแหล่ะ...ให้พี่ได้ดูแลพายกับลูกนะครับ...พี่ยังยืนยันคำเดิม ตั้งแต่วันแรกที่เจอพาย พี่ไม่เคยหวังแค่จะครอบครองในตัวของพายนะ แต่พี่ต้องการหัวใจของพายด้วย...พี่รักพายนะครับ"



"พะ พี่..." พระพายหันมาสบตากับคิมหันต์ทันที เธอไม่คิดว่าจะนินเขาเอ่ยคำนี้ออกมา



ปากหยักชิงจูบเธอทันที โดยที่พระพายไม่ทันได้ตั้งตัวเลย ร่างสูงดันร่างบางของพระพายให้นอนราบไปกับที่นอน โดยที่มีร่างของคิมหันต์คร่อมอยู่ ปากหยักยังคงชิมความหวานจากปากบางอย่างโหยหา