บอสขาอย่ารัก (หนังสือเสียง)

ความมืดเริ่มโรยตัวลงมาปกคลุมทั่วท้องฟ้าในเวลาโพล้เพล้ ในวันนี้เป็นอีกวันที่อัญชนารู้สึกเหนื่อยอ่อนอย่างบอกไม่ถูก หญิงสาวก้าวเท้ากึ่งเดินกึ่งวิ่งด้วยจังหวะสม่ำเสมอ ไม่เร็วรี่เหมือนชั่วโมงเร่งด่วนในยามเช้า และไม่เชื่องช้าจนดูเป็นคนไร้จุดหมาย

หลังจากทำงานพาร์ทไทม์ระหว่างรอเรียกตัวเซ็นต์สัญญาจ้างงานประจำแห่งใหม่ ที่เธอผ่านการสอบสัมภาษณ์ไป ช่วงเวลาสิบห้าวันเธอก็หางานพาร์ทไทม์ที่ได้เงินรายวันไปพลาง ๆ

โชคร้ายที่วันนี้เหนื่อยกว่าทุกวัน ลูกค้าแน่นกว่าปกติเพราะเป็นวันสิ้นเดือน เท่านั้นยังไม่พอนอกจากเหนื่อยจากงาน ยังต้องมาเหนื่อยกับการเดินทาง แม้จะมีรถยนต์ส่วนตัวคันเล็ก ๆ ก็คงฝ่ารถติดขับเข้าไปใจกลางเมืองไม่ทันเวลาเข้างานแน่นอน

หญิงสาวจึงนำรถยนต์ส่วนตัวมาจอดที่สถานีรถไฟฟ้าหมอชิตเปลี่ยนไปใช้บริการรถไฟฟ้าบีทีเอสแทน

จุดพีคคือ ช่วงนี้รถไฟฟ้ามีปัญหาบ่อย ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในชั่วโมงเร่งด่วน ทำให้ปริมาณผู้โดยสารที่มายืนออรออยู่ในแต่ละชานชาลาแน่นขนัดแทบหายใจไม่ออก เป็นแบบนี้ประจำรวมทั้งวันนี้ด้วย

‘เหนื่อย เมื่อไหร่จะหมดเวรหมดกรรมนะ’ หญิงสาวบ่นในใจ สายตาทอดมองไปยังลานจอดรถที่รถยนต์หลากรุ่นหลายยี่ห้อ จอดเรียงรายกันเป็นทิวแถว

หญิงสาวพยายามใช้สายตาทอดมองอยู่นานกว่าจะเห็นรถคันเล็กๆ ของตัวเองว่าจอดตรงจุดไหน

วันนี้เธอมาสายไม่ได้เข้าซองอย่างใครเขา จะว่าไปจอดในซองมันได้ความอุ่นใจระดับหนึ่งตรงที่เป็นระเบียบ ไม่ต้องห่วงว่าจะมีใครมาขยับรถ หรือมาเบียดเฉี่ยวชนให้เสียวเล่น

จะทำอย่างไรได้ในเมื่อมาช้าก็อดเป็นธรรมดา ดังนั้นเธอจึงจอดรถในแนวขวาง ปลดเกียร์ว่างแทน รถที่จอดตามแนวนี้จะมีอุปกรณ์ป้องกันรถยนต์ของตัวเองเป็นรอยอันเกิดจากการถูกเคลื่อนรถ ไม่ว่าจะเป็นโฟมเอย ขวดน้ำพลาสติกเอย หรือแม้แต่หมอนยัดนุ่นบาง ๆ ก็เอามากั้นทับบริเวณกันชนทั้งด้านหน้าและด้านหลังอีกที

เพราะเป็นปกติอยู่ถ้าจอดเกียร์ว่างรถจะไม่อยู่จุดเดิมเหมือนในตอนแรกที่จอดหรอก หากถูกเลื่อนไปข้างหน้าบ้าง ข้างหลังบ้างเพื่อให้คันที่จอดในซองได้ถอยออกมาหลังจากพวกเขาเสร็จจากธุระหรือเลิกงานก่อนเธอ

บางคนพอไม่ใช่รถตัวเอง ถึงกับใช้เท้ายันรถคนอื่นก็มี ส่วนใหญ่จึงหาอุปกรณ์เสริมมารองรับอีกทีเพื่อป้องกันรถตัวเองเป็นรอย จะว่าไปรถใคร ใครก็รักนะ ของมันก็ได้มาจากน้ำพักน้ำแรงทั้งนั้นนี่นา

กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ ระหว่างสองเท้าก้าวเดินจนกระทั่งมาหยุดอยู่ใกล้ ๆ รถของตนเอง

“วันนี้ถูกเลื่อนจากจุดเดิมเสียไกลเลยนะออมสิน” เธอเอ่ย

‘ออมสิน’ คือชื่อรถของเจ้าตัว สายตาคู่สวยมองตรวจสอบสภาพรถ ขณะกดปุ่มรีโมทเปิดประตูรถ โยนกระเป๋าเข้าไปข้างใน จู่ ๆ เธอก็เข่าอ่อนปวกเปียก ล้มลงไปกองกับพื้นเสียเฉย ๆ นาทีนั้นท้องฟ้าที่เคยเป็นสีฟ้าสดใสมันก็ดูทึบทึมขมุกขมัวทันใด

“คุณ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?” เสียงหนึ่งแหบห้าวเจือแววร้อนรนเธอลงไปกองอยู่นาน

กว่าจะได้ยินเสียงนุ่มทุ้มของชายคนหนึ่ง เขาเข้ามาพยุงเธอขึ้นไปนั่งบนเบาะในรถ เขานั่งคุกเข่าจับขาเธอเข้าไปวางที่วางเท้า

“คุณไม่สบายใช่ไหม ขับรถไหวหรือเปล่า?” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยถาม มือหนาใหญ่วางบนบ่าบอบบางพลางเขย่าเบา ๆ หวังเรียกสติเธอมากขึ้น

“ฉัน...” อัญชนานึกได้ว่า วันนี้ทั้งวันเธอยังไม่กินข้าวเที่ยงเลย เพราะติดพันอยู่กับงาน พอจะรู้ตัวก็ถึงเวลาเลิกงานเสียแล้ว เธอจึงไม่ได้แวะกินข้าวที่ไหน ใจอยากจะกลับมากินที่บ้านมากกว่า ร่างกายที่ถูกใช้งานหนักมาทั้งวัน คงทนไม่ไหว เธอจึงวูบไปเสียเฉย ๆ

‘ตายจริง ผู้ชายคนนี้ไว้ใจได้ไหมเนี่ย สมัยนี้คนยิ่งไว้ใจยากอยู่ รู้หน้าไม่รู้ใจ’ หญิงสาวคิด พยายามเพ่งมองชายหนุ่ม

เขาสวมชุดออกกำลังกาย เหงื่อโทรมกาย ใกล้ๆ เขานั่นมันจักรยานราคาแพง เธอรู้ว่าราคามันไม่ใช่น้อย ๆ เพราะเจ้านายเก่าของเธอก็ใช้ยี่ห้อนี้ รุ่นตัวท็อป ๆ ก็ราคาหลายแสนบาท แต่กระนั้นก็ยังวางใจไม่ได้อยู่ดี เพราะเขาคือคนแปลกหน้า

“ฉันเพลียนิดหน่อยค่ะ ลืมทานข้าวเที่ยง”

เธอเอ่ยเสียงเบาแผ่วราวกำลังสารภาพบาปต่อหลวงพ่อในโบสถ์

“ท่าทางคุณคงงานยุ่งมาก ในรถมีขนมไหม” เขาถาม ท่าทางใส่ใจ ถ้าไม่เพราะเขาเป็นคนมีเมตตาอารีก็อาจจะเป็นการแสร้งทำดีเพื่อล่อให้เหยื่อตายใจ หญิงสาวยังคงแบ่งใจ ไม่เชื่อใจเขาง่าย ๆ

“...” เธอหันมามอง ก่อนจะส่ายหน้าช้า ๆ เธอไม่ชอบเก็บขนมไว้ในรถ เวลาจอดกลางแดดกลัวขนมมันร้อน ทำให้เสื่อมคุณภาพได้ กินเข้าไปจะท้องเสียเอาน่ะสิ อีกอย่างถ้าทิ้งไว้นานเดี๋ยวมดก็ขึ้นรถพอดี

“งั้นเอาอย่างนี้นะคุณ ผมมีน้ำเกลือแร่ให้พลังงาน ยังไม่เปิดขวดหรอกครับ ผมให้คุณดื่มก่อน” เขายื่นให้

“ไม่เป็นไรค่ะ”

‘แม่ไม่ให้ดื่มจากคนแปลกหน้า’ เธอคิด

“แต่คุณเป็นลมเพราะไม่ได้กินอะไรนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ”

“กลัวผมใส่ยาพิษหรือครับ”

จริงที่เขาเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเธอ มันไม่แปลกหรอกที่เธอจะยังไม่วางใจ ทว่าเขาอยากช่วยเธอจริง ๆ