แค่เคยคุ้น

'ป่านทอ' คือผู้หญิงที่ 'ชินภพ' ทั้งชิงชังและรังเกียจ ในสายตาเขาเธอเป็นได้แค่กาฝากที่เกาะกินคนอื่นหน้าด้านๆ เมื่อกาฝากเติบโตเป็นหญิงสาวที่งดงามชวนตะลึง ชินภพจึงไม่รอช้าที่จะ 'เรียกคืน!' อย่างสาสม...
ชินภพ...

"ลุกได้แล้ว!"

คนตัวเล็กถึงกับสะดุ้งแล้วรีบลนลานลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว

"หึ! นอนแก้ผ้ามาทั้งคืนเพิ่งจะนึกอายหรือไง ดัดจริต!"

ชายหนุ่มสาดวาจาเผ็ดร้อนจนคนที่กำลังดึงผ้าเช็ดตัวมาปิดเต้าตูมเต่งถึงกับหน้าร้อน

"รีบกลับห้องเธอไปได้แล้ว!"

"เอ่อ...คุณภพคะ"

"มีอะไร"

"ป่านไม่อยากทำแบบนี้แล้วค่ะ ป่านกลัวคุณลุงจะรู้"

เขาปลายตามองเธอก่อนจะบิดริมฝีปากออย่างดูแคลน

"ถ้าพ่อฉันจะรู้คงรู้ไปนานแล้วล่ะ ฉันเห็นเธอพูดแบบนี้ทุกครั้งก่อนจะออกจากห้องฉันไป แต่พออีกวันแค่ฉันพยักหน้าก็กระดิกหางวิ่งตามง่ายๆ เพราะฉะนั้นเลิกพูดเถอะมันไม่ช่วยให้เธอดูดีขึ้นมาหรอก"

'อย่าวาดฝันว่าคนอย่างเธอจะได้เป็นเมียฉัน เพราะเธอมันก็เป็นได้แค่หมาที่ฉันเลี้ยงไว้เท่านั้นแหละ'

ป่านทอ...

เธอคือคนที่ไม่มีทางไปจึงจำเป็นต้องอดทนต่อคำดูถูกและความชิงชังจากเขา เพื่อรอวันที่เธอจะหายใจได้ด้วยจมูกของตัวเอง

"ป่านไม่...ฮึก...ไม่เคยคิดแบบนั้นกับคุณ ไม่อยากเป็นเมียหรือเป็นอะไรทั้งนั้น เรื่องที่คุณกลัวมันจะไม่มีวันเกิดขึ้นค่ะ..."

"กลัวเหรอ..."

ชินภพยกยิ้มเยาะหยันแต่แววตาของเขามันกลับมีแต่ความรังเกียจ

"หึ! กลัวเหรอ... เธอคิดว่าฉันกลัวเหรอ เปล่าเลยฉันไม่ได้กลัวเพราะคุณพ่อไม่มีวันบังคับฉันได้ แต่ที่ฉันโกรธเพราะฉันอายต่างหาก ที่มีคนรู้ว่าฉันหน้ามืดไปเอาเธอ!!"