ภรรยาข้าร้ายใช่เล่น ( เล่มเดียวจบ ) ( เหอหนิงเอ๋อ & ลู่หมิงเจียง | เหออันเล่อ & ลู่หมิงเจ๋อ )

เรื่องนี้มีทั้งอยู่บนบกและในน้ำ ไม่มีตบตีแย่งบุรุษ ไม่มีนอกใจ ไม่มีนอกกายใด ๆ ทั้งสิ้น สายสุขนิยม อ่านแล้ว ยิ้มเขินไป 3 วัน เจ้าค่ะ

ใน E-Book เล่มนี้ เพิ่มตอนพิเศษแล้วเรียบร้อย แต่ความสุขไม่จบลงเพียงเท่านี้ เพราะนักเขียนได้จัดทำ E-Book เก็บตกความหวาน น้ำตาลเรียกพี่ ให้อ่านฟรีด้วย ถือว่าเป็นตัวเสริม เสริมแล้ว เสริมอีก โดยใช้หน้าปกเดียวกัน ลองหาดูได้

__________

ลู่หมิงเจียงถูกบังคับให้แต่งงานกับชูไช่ไช่ เขาจึงหนีงานแต่ง ไปตามหาหลี่เหมยหลิน สตรีซึ่งตนแอบมีใจให้ ระหว่างทางไปชายแดน เกือบจมน้ำตาย เพราะช่วยลู่หมิงเจ๋อ น้องชายฝาแฝดซึ่งมาด้วยกัน ดีที่ภูตวารีช่วยไว้

__________

ตัวอย่างที่ 1

ในขณะที่คู่พี่กำลังดูเชิงกันเงียบ ๆ คู่น้องซึ่งต่างฝ่ายต่างเคยชินกับการคิดอย่างไรก็พูดออกไปอย่างนั้น เริ่มก่อสงครามน้ำลายกัน

"เจ้าออกไปห่าง ๆ ข้าหน่อย เสียงถอนหายใจของเจ้ารบกวนข้า" เหออันเล่อไล่เจ้าบ่าวหมาด ๆ ของตนด้วยความรำคาญ

"เจ้านี่ยังไงกัน เป็นฝ่ายร่ำร้องบอกอยากแต่งกับข้า พอได้แต่งแล้ว กลับไล่ข้าไปไกล ๆ " 

"ข้าแค่ไม่อยากเห็นใครตายอนาถเท่านั้น คิดหรือว่าข้าพิศวาสเจ้า" 

"ข้าก็ไม่ได้พิศวาสเจ้าสักนิด" ลู่หมิงเจ๋อหันหน้าหนี กลายเป็นตั้งแง่ใส่กันทั้งคู่ 

'ข้าจะไม่พูดกับเจ้าเลย คอยดู' ลู่หมิงเจ๋อคิดในใจ

'หากเจ้าไม่พูดกับข้าก่อน วันนี้เจ้าต้องหิวจนตาลายแน่ เจ้าเจ๋อ' นางตั้งชื่อใหม่ให้สามีจำเป็นด้วยความหมั่นไส้


หลายชั่วยามผ่านไป ลู่หมิงเจ๋อหิวจริง ๆ แต่ด้วยหยิ่งในศักดิ์ศรี จึงไม่ยอมปริปากบอกภรรยา 

'หิว ข้าหิวเหลือเกิน ข้าจะตายเพราะอดอาหารจริง ๆ หรือนี่ ทำไมนางใจแข็งอย่างนี้ ง้อข้าหน่อยก็ไม่ได้' คนหิวจนตาลาย เวียนหัวไปหมดแล้ว 

เหออันเล่อสัมผัสไข่มุกวิเศษซึ่งร้อยรวมกับไข่มุกธรรมดาทั่วไปเป็นสร้อยข้อมือสวยงาม พลางร่ายคาถา พลันเกิดแสงสีฟ้าอ่อนส่องประกายระยิบระยับออกมาจากไข่มุกวิเศษ กระแสพลังส่งผ่านไปทั่วร่าง

เหออันเล่อแปลงร่างเป็นปลาสำเร็จ จึงว่ายน้ำไปดูหน้าสามี 'ไหน ขอข้าดูหน่อย หิวตายไปหรือยัง' 

ลู่หมิงเจ๋อไม่รู้ว่าปลาตัวหนึ่งซึ่งแหวกว่ายไปมาอยู่ตรงหน้าเขาคือภรรยาตัวแสบ เผลอบ่นกระปอดกระแปดออกมา "อันเล่อนะ อันเล่อ ง้อข้าหน่อยก็ไม่ได้ ทำกับสามีผู้น่ารักอย่างนี้ ไม่ดีเลย" 

เห็นอีกฝ่ายบ่นเสร็จ แล้วเช็ดน้ำตาซึ่งละลายไปกับสายน้ำด้วยความเคยชิน เหออันเล่ออดขำไม่ได้

'ให้มันรู้เสียบ้าง ที่นี่ใครใหญ่ หากเจ้าหยิ่งนัก ก็ทนหิวต่อไปแล้วกัน' ดูสามีร้องไห้จนพอใจ เหออันเล่อจึงว่ายน้ำจากไป 


ลู่หมิงเจ๋อหงุดหงิด หันซ้ายหันขวาเจอแต่ปลากับผนังถ้ำ

'มีปลาอยู่ตรงหน้า แต่ข้ากินไม่ได้' 

ภรรยาตัวแสบมาพร้อมสาหร่ายและปลาดิบ กินให้ดูอยู่ตรงหน้า ทว่าห่างออกไปราวหกเจ็ดก้าว สร้างความน้อยเนื้อต่ำใจให้ชายผู้ตกเป็นรองในทุกเรื่อง

สามีนางปาดน้ำตาอีกแล้ว เหออันเล่อถอนหายใจ 'ทำไมข้าถึงเกิดมาใจดีเช่นนี้ เบื่อตัวเองเสียจริง' คิดแล้วว่ายไปใกล้ ๆ แบ่งให้เขากินด้วย 

ลู่หมิงเจ๋อเงยหน้ามองภรรยา แล้วยิ้มออกมาอย่างดีใจ

'นางยังเมตตาข้าอยู่' 

"ขอบคุณ" บุรุษรูปงามรีบกัดกินชิ้นปลาดิบซึ่งผ่านการร่ายคาถาชำระล้างเรียบร้อย ปลายลิ้นสัมผัสความอ่อนนุ่มของเนื้อ รสชาติสดสะอาด ทำให้คนกินรู้สึก 'รอดตาย'

"วันหลังห้ามเถียงข้า เข้าใจหรือไม่" สตรีมีหางถาม พลางจ้องหน้า

"เข้าใจแล้ว ไม่เถียงแล้ว เจ้าหายโกรธข้าเถอะ" เป็นครั้งแรกที่เขาจับมือนางก่อน อีกทั้งยังวิงวอนร้องขอให้ยกโทษให้

ความขุ่นเคืองที่มีในใจนางสลายหายไปเกินครึ่ง ถึงกระนั้นมิวายเล่นตัวอีกสักหน่อย 

"ดูความประพฤติเจ้าก่อน" คนฟังพยักหน้าหงึกหงัก ยัดสาหร่ายใส่ปาก เคี้ยว กลืนประทังชีวิต

__________

ตัวอย่างที่ 2

ทางด้านลู่หมิงเจ๋อ ภรรยาใช้ให้ร้องเพลง ขัดผนัง ขัดหินที่รองนั่ง และช่วยหวีผม 

"ผมเจ้ายาวมาก คิดตัดบ้างหรือไม่" เขาถาม ขณะหวีผมให้นาง ตอนนี้หวีไปได้เกือบครึ่งหนึ่งแล้ว

"ตอนนี้ยัง สำหรับเผ่าภูตวารี ผมยิ่งยาว ยิ่งสวย" เหออันเล่อใช้มือปัดเส้นผมซึ่งลอยอยู่ในน้ำไปทางด้านหลัง

"แต่สุดท้ายก็มัดผม หรือไม่ก็ถักเปียอยู่ดี" หากปล่อยอิสระในน้ำ คงน่ากลัวพิลึก ลู่หมิงเจ๋อจินตนาการแล้วสยอง

"หากไว้ผมสั้น ถักเปียยาก จัดทรงได้น้อย ไม่มีพื้นที่ให้ประดับไข่มุก เจ้าดู ข้ามีไข่มุกมากมายให้ประดับเพิ่มความงาม ต้องใช้ให้คุ้มค่า" นางเปิดหีบให้ดู

"ไข่มุกสำคัญขนาดนั้นเชียว ข้าคิดว่าแม้ไม่มีมัน เจ้าก็สวยได้" 

"เจ้าพูดเช่นนี้ เท่ากับชมข้าว่าสวย แม้ไร้ซึ่งเครื่องประดับ จะว่าไปเจ้าก็ตาถึง ในเผ่าภูตวารี พี่สาวข้าสวยที่สุด รองลงมาก็คือข้าเอง" 

เหออันเล่อกล่าวด้วยความภาคภูมิใจเป็นอย่างมาก นางประกวดสาวงามประจำเผ่าภูตวารีได้ที่สองมาหลายรอบแล้ว ใคร ๆ ก็ว่าสองพี่น้องสกุลเหอชอบกวาดรางวัล ปีใดมีพวกนางเข้าร่วม ภูตวารีสาวตนอื่น ๆ แทบหมดกำลังใจ

"เช่นนั้นเจ้ากับพี่สาวคงมีบุรุษมากหน้าหลายตาเข้าหา" ลู่หมิงเจ๋อเดาเล่น ๆ 

"เหตุใดข้าจึงได้กลิ่นเปรี้ยวแถวนี้" นางหัวเราะคิกคัก มีความสุข เริ่มรู้สึกว่าตนได้รับความสนใจจากสามีมากขึ้นเรื่อย ๆ 

แม้วันแรกของการแต่งงาน ลู่หมิงเจ๋อพูดจาไม่เข้าหู แต่หลังจากผ่านการอดอาหาร เขาปรับปรุงตัว เป็นคนว่านอนสอนง่ายขึ้นมาก

"กลิ่นเปรี้ยวที่ใดกัน ข้าได้แต่กลิ่นปลาเท่านั้น" เมื่อครู่แค่เดาจากคำบอกเล่า คิดไม่ถึงว่านางสามารถนำไปวิเคราะห์เพิ่มเติมอีกขั้น

"ปากแข็ง" เหออันเล่อดึงปากลู่หมิงเจ๋อด้วยความหมั่นไส้ปนเอ็นดู

"อันเล่อ ข้าเจ็บ" เห็นสามีโอดครวญ สงสัยต้องการให้นางปลอบประโลมจิตใจแสนบอบบาง

"โอ๋... มา ข้าจะจูบปลอบขวัญเจ้า" ว่าแล้วนางก็กระชากต้นคอเขาเข้ามาจูบ ก่อนผละออกห่าง แล้วยิ้มใส่ไปหนึ่งครั้ง

"หมดคำจะพูดกับเจ้าจริง ๆ เป็นหญิง ไยลวนลามชายเก่งยิ่งนัก ก่อนหน้าเจอข้า เจ้าแอบไปฝึกกับผู้ใดมาหรือไม่" 

"ซื่อบื้อเสียจริง เห็นข้ากล้าหาญชาญชัยเช่นนี้ แต่ปากนุ่ม ๆ นี่เป็นของเจ้าผู้เดียว ไยจึงดูไม่ออก" 

"เจ้าจูบเก่งกว่าข้าเสียอีก" ลู่หมิงเจ๋อเอ่ยเสียงแผ่ว

"เช่นนั้นต้องฝึกซ้อมบ่อย ๆ ฝึกเช้า ฝึกสาย ฝึกบ่าย ฝึกเย็น" ภูตวารีผู้งดงามยิ้มกริ่ม

"ปากเจ่อกันพอดี" บุรุษหวงเนื้อหวงตัวเอามือปิดปากของตนไว้ ราวกับกลัวใครมาปล้นจูบไปอีก

"ไม่เป็นไร ข้าไม่ถือ" นางโบกมือ

"แต่ข้าถือ" ชายผู้ไม่เคยต้องมือหญิงใด แอบหวาดหวั่น ภรรยาในนามของเขาผู้นี้ไม่เหมือนคนอื่น ใช่ อันที่จริงนางนั้นไม่ใช่คนแต่แรก

'นี่ข้ากำลังคาดหวังอะไรจากอันเล่อ นางเป็นภูตวารี ไม่ใช่มนุษย์เสียหน่อย' ลู่หมิงเจ๋อไม่เข้าใจตัวเอง

__________

มีเรื่องรักใคร่ 65% ของเนื้อหา
มีเรื่องเศร้าใจ 5% ของเนื้อหา
มีการหาเงิน ผจญภัย ชิงไหวชิงพริบ 30% ของเนื้อหา

__________

เรื่องนี้ผ่านการตรวจคำผิดหลายรอบ
ทดลองอ่านตัวอย่างได้เจ้าค่ะ

__________

"อ่านจบครบทั้งเล่ม ขอหัวใจคนละ 5 ดวง ช่วยให้นักเขียนมีกำลังแต่งเรื่องอื่น ๆ ต่อไปเจ้าค่ะ รักนักอ่านทุกคน" จุ๊บ จุ๊บ ^3^

"อ่านแล้ว ผ่อนคลายความเครียด ซื้อเลยดีกว่า"