กาลเวลากับใจคุณ

"เธอไม่ควรมาที่นี่ ออกไปซะ"

“เก้าไม่ออก”

“ต้องให้ฉันเรียกยามมาลากเธอออกไปไหม”

“บอกเลิกเก้าไม่ถึงเดือนพี่เปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เลยเหรอพี่ชาน เหมือนคนไม่เคยรักกันมาก่อนเลยเนอะ ว่าไหม”

“อย่ามาพูดมาก รีบออกไปซะอย่าให้ฉันต้องใจร้ายกับเธอเลย”

กัลยาวีร์กำหมัดแน่นเข้า นี่หรือคำพูดของคนที่เพิ่งจะบอกรักและมีสัมพันธ์กันในคืนนั้น ช่างตัดเยื่อขาดใยได้ขนาดนี้เชียวหรือ รู้ดีว่าการบุกรุกเข้ามาที่นี่มันเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำ และเป็นการกระทำที่ไร้มารยาท แต่ถ้าไม่ทำเช่นนี้เมื่อไหร่จะได้คุยกัน แล้วเมื่อไหร่เธอจะหายข้องใจกับการกระทำของเขา

“เก้าแค่อยากคุยกันพี่ พี่จะเอายังไงกับเก้ากันแน่พี่ชาน พี่บอกเลิก แต่คืนนั้นพี่ไปหาเก้า พี่บอกรักมันหมายความว่ายังไง”

เขาบอกเลิกกะทันหันแบบไม่ให้เธอได้ตั้งตัว แค่นั้นมันก็เจ็บปวดอย่างแสนสาหัสอยู่แล้ว แล้วอยู่ๆ มาบอกรักแล้วก็หายหน้าไปอีก เขาคิดจะเล่นกับความรู้สึกกันอย่างนั้นหรือ เห็นเธอเป็นอะไรกัน

“ฉันแค่เมา เธอจะเอาอะไรกับคนเมา ฉันกำลังจะแต่งงานมีครอบครัวแล้ว”

“แล้วพี่เห็นเก้าเป็นตัวอะไร พี่สนุกนักเหรอที่ทำแบบนั้น”

“ก็บอกว่าเมาไง”

กัลยาวีร์แค่นเสียงหัวเราะเยาะหยัน น้ำตาคลอเบ้าเพราะรู้สึกเวทนาตัวเอง เธอกลายเป็นที่รองรับอารมณ์ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ กลายเป็นคนไร้ค่าขนาดนั้นเชียวหรือ

“ทำไปเพราะเมา เพราะเมาแล้วไม่มีที่ลงงั้นเหรอ พี่คิดได้แค่นี้ใช่ไหมพี่ชาน!” ประโยคสุดท้ายเธอตะโกนใส่หน้าเขาด้วยความเหลืออด ชนากรเป็นคนเห็นแก่ตัวได้ขนาดนี้เชียวหรือ

“แล้วทำไมไม่ไปเอากับคนที่พี่จะแต่งงานด้วย!...พี่มาทำแบบนี้กับเก้าทำไม! มาเล่นกับความรู้สึกทำไมวะ!”​ ​​​​​​กัลยาวีร์ร้องไห้ออกมาอย่างเหลืออด

“แล้วจะร้องไห้ให้มันได้อะไร จบแล้วก็คือจบ”

“ในเมื่อเก้าต้องเสียใจ ทุกอย่างมันต้องพังให้หมดพี่คอยดู” เธอกดเสียงต่ำลอดไรฟัน มองเขาด้วยสายตาที่แข็งกร้าว

“ตั้งสติหน่อยเก้า มีเหตุผลหน่อย อย่าแพ้แล้วพาล”