นานจน(เกือบ)ลืมเธอ

ความมืดมิดในยามค่ำคืนบวกกับสายฝนที่ตกกระหน่ำลงมาหนักกว่าเมื่อตอนหัวค่ำทำให้หญิงสาวเนื้อตัวเปียกปอนเดินฝ่าสายฝนต้านความหนาวเหน็บในใจด้วยความอ่อนล้าจนแข้งขาเริ่มอ่อนแรง น้ำตาที่ไหลลงมาถูกน้ำฝนชะล้างออกจากใบหน้าจนหมดสิ้น บรรยากาศในตอนนี้ทำให้เธอนึกไปถึงเมื่อสี่ปีที่แล้ว ในวันที่มีผู้คนมากมายเข้ามารื้อค้นบ้านเธอ แล้วผู้ชายคนนั้นได้พาพ่อของเธอจากไปตลอดกาล ทำไมมันช่างเหมือนวันนั้นเหลือเกิน ทั้งความรู้สึกในใจที่เหมือนโดนทรยศหักหลังอย่างรุนแรง ทั้งบรรยากาศรอบข้างที่มีฝนตกฟ้าคะนองก็ช่างเหมือนกันเสียเหลือเกิน
เ ป รี้ ย ง ง !
เสียงฟ้าผ่าลงมาดังสนั่นทำให้หญิงสาวซึ่งเดินหนาวสั่นอยู่ข้างถนนนั้นไม่ทันได้ตั้งตัว เธอตกใจสุดขีดจนช็อคหมดสติล้มลงไปนอนกองกับพื้น แต่ก่อนที่สติจะดับวูบลงสายตาพร่ามัวของเธอมองผ่านม่านสายฝนไปเห็นใครคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาหา เธอเห็นผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง คนใจร้ายที่พาพ่อจากไปอย่างไม่มีวันกลับ เธอพร่ำพูดคล้ายคนละเมอ ส่ายหน้าไปมาทั้งที่ยังหลับตา
"ไม่!! อย่านะ ..ออกไป จะมาทำไม"
"จะกลับมาอีกทำไม"