ป่าน้ำค้าง

กนกพงศ์ สงสมพันธุ์ เติบโตมาจากการเขียนบกกวีเริ่มจากบทกวีที่ ไพว้รินทร์ ขาวงาม ให้คำจำกัดความว่า 'มีหางเสียงเพื่อชีวิตเพราะกนกพงศ์เติบโตในพื้นที่ของเรื่องเล่าความเป็นนักเลงและมโนราห์ ตั้งแต่ครั้งปู่ย่าจนถึงยุคสงครามประชาชนในภาคใต้กนกพงศเติบโตมาในยุคกรวดเม็ดร้าวบทกวีที่มีหางเสียงเพื่อชีวิตในยุคก่อนจึงถูกประดับด้วยภาษาอันไพเราะพริ้งพรายซ่อนนัยแห่งชีวิตเอาไว้ในด้านลึกเหมือนน้ำค้างที่ซ่อนน้ำเนื้อของตนและพร้อมละลายหายไปเมื่อโดนแสงแรกในยามเช้า'สถาพร ศรีสัจจัง'ให้ภาพการเขียนบทกวีของเด็กหนุ่มที่เขียนได้เทียบเท่ากวีใหญ่ ๆ ของยุคเมื่อได้ลงตีพิมพ์ในนิตยสาร อาทิตย์'ซึ่งเป็นเวทีที่มีเครดิตมากในยุคนั้นก่อนเคี่ยวกรำงานเขียนจนกลายเป็นดอกไม้แห่งหนุ่มสาว' ยุคนั้น