ทะลุมิติครานี้ ปาร์ตี้หมาต้องชนะ! 6

หายนะครั้งใหญ่อย่างดันเจี้ยนเบรกได้เกิดขึ้นทุกหนแห่ง ผู้คนต้องปรับตัวเข้ากับผลกระทบที่เกิดขึ้นให้ได้ ทว่าในความโชคร้ายก็สามารถกลายเป็น โอกาสครั้งยิ่งใหญ่
เอลล่าถูกจับข้อหาทำร้ายองค์รัชทายาท ขณะที่พระสนมที่สองถูกลงโทษอย่างหนัก ผลลัพธ์เหล่านี้ล้วนทำให้พวกไอรีนหายใจได้คล่องคอมากขึ้น ภายหลังจากการต่อสู้ที่หนักหน่วง พวกเขาก็มีเวลาแน่นชิดกับยิ่งขึ้นกว่าที่เคย



-------------------------------------




ซีลอนกล่าวพลางฝังหน้าลงบนฝ่ามือของเธออย่างออดอ้อน "ถ้าข้าถูกับฝ่ามือของเจ้าแบบนี้ มันจะอุ่นขึ้นใช่ไหม?"

ซีลอนในยามกลางวันมักจะร่าเริงสดใส แต่เวลาที่อยู่กันตามลำพังสองคนกลับขี้อ้อนมากถึงมากที่สุด

"ซะ ซีลอน..." ยังไม่ทันที่เธอจะได้ทักท้วงอะไร

ภายในสวนของคฤหาสน์มอร์แกนที่ทุกคนหลับใหลไปแล้ว ไม่เว้นแม้กระทั่งเหล่าแม่บ้านและพ่อบ้านที่ต้องเตรียมตื่นเช้าก่อนเจ้านายของพวกเขาเพื่อทำงานในยามรุ่งสาง

เสียงของเรไรดังเรียกร้องหาคู่ของพวกมันอย่างแผ่วเบา หิ่งห้อยโบยบินไปมาอยู่กลางอากาศ หนุ่มสาวสองคนก้มหน้าลงจูบกัน ซึมซับความรู้สึกดี ๆ ที่มีให้กัน ปลดปล่อยเรื่องเลวร้ายทิ้งไว้ชั่วคราวและสัมผัสกันอย่างหวานล้ำยิ่งกว่าน้ำผึ้งเดือนห้า

"อื้อ..." ไอรีนโน้มตัวลงต่ำจนตกลงบนตักของซีลอน ขณะที่ชายหนุ่มประคองตัวเธอไว้ มือลูบไล้เนื้อผ้านิ่มที่เด็กสาวสวมใส่

"ขออีกนิด...นะ?" เขาหอบหายใจเล็กน้อย



-----------------------------------------




ภายในห้องที่มีแสงไฟสลัว ร่างเงาสองร่างกำลังแนบชิดกัน คนหนึ่งยืน อีกคนหนึ่งที่นั่งกำลังจับรวบเส้นผมสีน้ำตาลยาวของตัวเองทั้งหมดมาไว้ด้านหน้า ขณะที่ชายเสื้อด้านหลังถูกคนตัวโตกว่าเลิกขึ้นสูงเผยให้เห็นผิวขาวเนียนที่เต็มไปด้วยบาดแผล

"บอกแล้วว่าให้ระวังตัวเองไว้บ้าง" ชายหนุ่มผมขาวที่ตอนนี้ไว้ผมยาวแล้วมัดรวบไว้ด้านหลังกล่าวกับเธอ

"ก็มัน... เด็กผู้หญิงเมื่อกี้เกือบจะโดนมันฟาดใส่หัวเชียวนะ โอ๊ย"

"..."

"มิเกล ข้าเจ็บนะ!" หญิงสาวหันไปแยกเขี้ยวใส่เขา ทว่าพอเห็นนัยน์ตาสีทองคู่นั้นกำลังมองเธอด้วยความห่วงใย คิ้วของเธอก็กดลงต่ำคล้ายกับสำนึกผิด "ขะ ข้าขอโทษ"

มิคาเอลก็ยังคงเป็นมิคาเอล ต่อให้เขาไม่ได้พูดมากหรือดุด่าว่าเธอ แต่เขาก็ยังมีอิทธิพลต่อเธอเสมอ

"ถ้าสำนึกผิดก็อย่าหาเรื่องใส่ตัวให้มันมากนัก" คนพูดน้อยต่อยหนัก นอกจากไม่ยอมรับคำขอโทษแล้วยังต่อว่าเธอซ้ำ

"เจ้าเก่งมากแล้ว" น้ำเสียงนุ่มพูดข้างหูเธอ เขาพันผ้าพันแผลให้เธอแล้วเอาเสื้อของเธอลง จากนั้นมิคาเอลก็กอดเธอจากด้านหลัง

"อื้อ..." เด็กสาวหลับตาลงขานรับ เธอหันหน้าไปจูบริมฝีปากเขาอย่างแผ่วเบา "แต่ถ้าไม่มีทั้งเจ้า ทั้งซีลอนอยู่ ข้าเองก็...ทำอะไรไม่ได้อื้อ!"

อย่างที่ไอรีนส่งความหวานมาทักทายเขา มิคาเอลก็จับต้นคอของเธอแล้วดึงเธอมาจูบต่อ "หยุดว่าตัวเองได้แล้ว ถ้าพวกเราไม่มีเจ้าอยู่ ชีวิตของพวกเราก็คงไม่ดีเท่าตอนนี้เหมือนกัน"

สัมผัสอันอ่อนโยนของเขาทำให้บรรยากาศรอบตัวจางลง คล้ายกับไออุ่นของพระอาทิตย์ยามเช้าที่ยังมีความเย็นของหมอกหนาวหลงเหลืออยู่

มิคาเอลขยับเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ เขาจับปลายผมของเธอขึ้นมาจูบอย่างแผ่วเบา "ไอรีน เจ้าเป็นคนสำคัญของพวกเรา"

"..."

"แล้วพวกเรา...ก็เป็นคนสำคัญของเจ้าเช่นกัน"

คำพูดที่ทำให้หัวใจเต้นแรงและรู้สึกสงบขึ้นมาถึงจิตวิญญาณ บนโลกที่หลงเข้ามาเพียงคนเดียว ทุกคนที่ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว แต่พวกเขาก็มีกันและกันเสมอ จะบอกว่าเป็นเจ้าของของกันและกันก็คงไม่แปลก

ชายหนุ่มดันตัวเธอลงนอนบนเตียง เส้นผมสีน้ำตาลแผ่ขยายราวกับสายไหม ก่อนที่พวกเขาจะจูบกันอีกครั้ง



--------------------------------------------



โปรดติดตาม 'ความรักของสามหนุ่มสาว' ที่ผลิบานขึ้นท่ามกลางวิกฤตซึ่งจะกลายเป็น โอกาส ให้กับพวกเขาในอนาคตได้แล้ววันนี้

ทะลุมิติครานี้ ปาร์ตี้หมาต้องชนะ 6!
(7 เล่ม จบ)