เด็กเลี้ยงแสนหวง

นิยายโรมานซ์ดรามา #เด็กเลี้ยง #อาจารย์ #นักศึกษา #ท้อง



ภาพของมือเล็กที่สั่นเทาจากความเย็นของไอฝนภายนอกตัวรถค่อย ๆ ปลดกระดุมให้สาบเสื้อนักศึกษาสีขาวบางแยกออกจากกัน

ถึงจะเคยเห็นบ่อยครั้งแต่ก็ไม่เคยเบื่อเลยสักหน

ยิ่งตอนนี้ที่ผิวเนื้อกายขาวสล้างของเจ้าตัวเต็มไปด้วยหยดน้ำเกาะพราวตามหัวไหล่มนและเนินอกอวบอิ่มที่ไร้สิ่งห่อหุ้มแม้แต่ชิ้นเดียวนอกจากผ้าขนหนูผืนเล็กที่เขายื่นให้คอยขยับซับไปเบาๆ เท่านั้น

มันทำให้คนมองเกิดความร้อนรุ่มขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ยิ่งได้มองใบหน้าสวยใสไร้เครื่องสำอางรับกับผมยาวสลวยเปียกชุ่มที่เชิดแหงนหลับตาพริ้มตอนกำลังเช็ดหยดน้ำออกจากลำคอระหงและกรอบหน้านวล.อารมณ์ความต้องการของคนมองก็ยิ่งพุ่งพล่านทะยานเกินจะควบคุมไปอีกเป็นเท่าตัว


____________________________________________



"หรือว่าจะบอกอาจารย์"

เจ้าของใบหน้าแสนสวยที่มีแต่ความทุกข์ในใจเอ่ยปรึกษากับตัวเองพร้อมกับควานหามือถือประจำกายเพื่อต่อสายหาพ่อของเด็กในท้องคนนี้ หากแต่พอฉุกคิดถึงบางอย่างได้ มือคู่สวยที่กำโทรศัพท์จนแน่นก็ค่อยๆ วางมันลงข้างตัวพร้อมกับเสียงสะอื้นที่ดังขึ้นมามากกว่าเดิมตามความกดดันที่มี



___________________________________________________



"เมื่อก่อนฉันยอมรับนะว่าฉันรู้สึกกับเธอแค่คู่นอนคนหนึ่งเท่านั้น แต่เธอรู้ไหมว่าตั้งแต่ที่เธอหายไปจากชีวิตฉัน มันเหมือนว่าโลกนี้อ้างว้างว่างเปล่า แถมยังไม่น่าอยู่อีกต่างหาก เวลาที่ไม่เห็นรอยยิ้มของเธอ มันเหมือนว่ามีอะไรขาดหายไปจากชีวิตของฉัน และฉันก็ต้องเอามันคืนมา"

"นี่อาจารย์ไปหัดพูดจาเลี่ยนๆ แบบนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่กันค่ะเนี่ย!"